خسرو معصومی: امسال، حمایت از سینمای دفاع مقدس همه جانبه بود

به گزارش خبرگزاری تقریب، خسرو معصومی، کارگردان سینما و تلویزیون در گفت‌و‌گو با ایکنا درباره جایگاه سینمای دفاع مقدس اظهار کرد: من سالی که گذشت را برای سینمای دفاع مقدس سالی موفق و خوب توصیف می‌کنم، زیرا حمایت‌هایی که از آن شد، طی چند سال اخیر بی سابقه بود. برای مثال موفقیت‌های فیلم‌هایی نظیر «تنگه ابوقریب» و «به وقت شام» گواه بارز این ادعا است. در حقیقت باید گفت که تشویق این آثار انگیزه را در برخی فیلمسازان ایجاد کرد تا در سال آینده بخواهند به نوعی این گونه سینمایی را مد نظر قرار دهند.

وی افزود: موفقیتی که از آن سخن گفتم بیشتر به امر تولید و اهدای جایزه خلاصه می‌شود، والا در بحث گیشه، عموماً این دست کار‌های با مخاطب لازم مواجه نمی‌شوند! البته ممکن است عده‌ای بگویند دو فیلم نام برده شده در گیشه فروشی موفق نداشتند، اما باید بگویم فروش این قبیل آثار چندان به داشته‌های خود فیلم بر نمی‌گردد، بلکه حمایت‌هایی که از آن صورت می‌گیرد حرف اول را در گیشه این قبیل کار‌ها می‌زند. در ضمن وقتی این کار به سوددهی می‌رسد که حداقل ۲۰ یا ۳۰ میلیارد فروش داشته باشند تا بعد از تامین هزینه‌ها به سوددهی برسند، اما اگر واقع بین باشیم آیا دو فیلم مربوطه به سوددهی رسیده‌اند؟

کارگردان فیلم «کار کثیف» گفت: درباره سینمای جنگ باید یک نکته را به عنوان دکترین خودم مطرح کنم. آنهم اینکه بیش از هر چیزی دوست دارم در این گونه سینمایی، آسیب‌ها را نشان دهم، چون کار‌هایی که به صورت مستقیم به این موضوعات پرداخته باشند، تولید شده، اما آثاری که در این حوزه بخواهند به آسیب‌ها بپردازند تعدادشان خیلی کم است؟

وی در پاسخ به این پرسش که چرا اگر در پرداختن به سینمای جنگ اولویت نشان دادن آسیب‌ها است در سینمای جهان بعد از ۷۰ سال هنوز به اتفاقات جنگ جهانی دوم توجه می‌شود، تصریح کرد: منظورم این نبود که نباید فیلم‌هایی با محوریت عملیات جنگی ساخته شود، اما این ژانر تنها به این حوزه ختم نمی‌شود، بلکه اتفاقات دیگری نیز وجود دارد که امتدادشان تا زمان حال است، پس وقتی ما رویداد‌هایی را داریم که تاثیراتشان هم اکنون قابل لمس و مشاهده است، باید به آن نگاه ویژه‌تری داشته باشیم.

معصومی تاکید کرد: چون در این گفت‌و‌گو از فیلم «تنگه ابوقریب» حرف زدم باید نکته‌ای را متذکر شوم، آنهم این‌که این فیلم اثری بسیار خوش ساخت و خوب است که نگاهی بی‌طرفانه به جنگ دارد، حتی در آن موضوعاتی مطرح می‌شود که شاید بسیاری آن را دوست نداشته باشند درباره آن حرفی زده شود، اما بهرام توکلی با شجاعت درباره آن حرف زد.

وی درباره فیلم «خرس» گفت: برای من بسیار تاسف‌آور است که می‌بینم فیلمی، چون خرس در کشور ما فرصتی برای نمایش پیدا نمی‌کند! آیا چنین اتفاقاتی در جامعه رخ نداده که ما می‌خواهیم منکر آن شویم. درباره این کار می‌خواهم نکته‌ای را بگویم. این فیلم در مراسمی که خانواده شهدا و جانبازان در آن حضور داشتند به نمایش در آمد. جالب آنجاست که در همان جمع، فردی وجود داشت که می‌گفت: اتفاق فیلم «خرس» در خانواده آن‌ها نیز رخ داده است، بنابراین وقتی خانواده شهدا فیلم را می‌بینند و آن را می‌پسندند، چرا عده‌ای آن را اثری تخریبی می‌دانند؟

این فیلمساز در پاسخ به این سوال که سینمای دفاع مقدس را نباید به خودی و غیر‌خودی تقسیم کرد، گفت: متاسفانه یکی از آسیب‌هایی که سالهاست سینمای دفاع مقدس را آزرده است، بحث خود و غیر‌خودی است. این اتفاق باعث شده تنها آدم‌های خاص در این حوزه کار کنند. نکته دیگر که درک آن برای من قابل هضم نیست این است همه فیلمسازی که در این کشور کار می‌کنند، خودی هستند، پس چرا ما می‌خواهیم با دسته‌بندی‌های غیر منطقی ورود اندیشه‌های جدید را از این حوزه محدود کنیم.

این کارگردان درباره علل عدم موفقیت فیلم‌های دفاع مقدسی را در جشنواره‌های خارجی چنین توصیف کرد: من عدم موفقیت فیلم‌های دفاع مقدسی را در جشنواره‌های خارجی به کیفیت کار‌ها مرتبط نمی‌دانم، بلکه باورم این است که نگرش و تفکری که در هشت سال دفاع مقدس ما وجود داشت مورد پسند سیاست گذاران آن جشنواره نیست، برای همین طبیعی است در چنین شرایطی فیلم‌های مورد نظر با استقبال آن‌ها مواجه نشود.

وی در بخش دیگری از سخنان خود تاکید کرد: در سینمای دفاع مقدسی بحث دیگر نیز وجود دارد که ما از آن به عنوان سفارش سازی نام می‌بریم. این رویکرد به ذات اتفاق بدی در سینما نیست، چون هر کاری در نهایت توسط فرد یا گروهی حمایت شده است، اما آنجایی موضوع مشکل‌ساز می‌شود که سفارش دهنده نظر و سلیقه خود را در ساخت دخیل می‌کند. اینجاست که ما از آن به عنوان آسیبی جدی در حوزه سینمای دفاع مقدس نام می‌بریم.

کارگردان فیلم «خرس» بیان کرد: من به عنوان یک فیلمساز که چهار دهه در سینمای این کشور کار کردم علاقه‌ای خاصی به این حوزه دارم. در همین رابطه سه فیلم نیز جلوی دوربین برده‌ام، اما برایم قابل درک نیست، چرا باز هم فیلمسازانی نظیر ما حمایت نمی‌شوند تا کار‌های بیشتری در این زمینه تولید کنیم. آیا فرصت دادن به اندیشه‌هایی جدید به نوعی قدم گذاشتن در جاده پیشرفت نیست؟