به گزارش حوزه بین‌الملل خبرگزاری تقریب، اسناد رسمی اسراییل که اخیراً از طبقه‌بندی خارج شده است، از روش‌های اشغالگران برای آواره کردن فلسطینیان از بسیاری مناطق سخن می‌گوید که از جمله آنها می‌توان به مسموم کردن زمین‌های کشاورزی اشاره کرد.
روزنامه عبری (هاآرتص) اسنادی را منتشر کرد که به تفصیل نشان می‌دهد که چگونه زمین روستای عقربه در الأغوار در سال 1972 تصرف و محصولات آن از بین رفت و صاحبان آن به نفع ایجاد شهرک (گتیت) از این روستا اخراج شدند.
بر اساس اسناد فاش شده توسط پروژه مرکز اسرائیلی (TAUB) که بر مباحث تاریخی مربوط به پروژه شهرک سازی نظارت می‌کند، ارتش در آغاز سال 1972 درصدد برآمد تا ساکنان روستای عقربه در دره اردن را به منظور ایجاد شهرک (Getit) از محل سکونت خود اخراج کند.
اسناد بایگانی این نهاد، جنایت ارتش اشغالگر را علیه روستائیانی که به ماندن در زمین خود اصرار مي‌ورزيدند، تأیید می‌کند.
در این اسناد به جنایات ارتش اسرائیل در عقربه برای ایجاد شهرک از زمان برنامه‌ریزی تا زمان اجرای آن اشاره شده است.
در ابتدا، اراضی عقربه به بهانه واهی ایجاد منطقه آموزشی برای ارتش، مصادره شد. این روشی است که این نهاد ده‌ها بار برای ایجاد شهرک در سراسر کرانه باختری از آن استفاده کرده است.
پس از اصرار فلسطینیان در عقبه بر ادامه کشت و زرع زمین، سربازان دشمن به ماشین آلات کشاورزی آنها آسیب رساندند و سپس دستور داده شد که سربازان برای از بین بردن محصولات کشاورزی، آنها را با خودروهای نظامی زیر پا بگذارند و چون این کار منجر به ترک زمین‌های کشاورزان نشد، ارتش اشغالگر با استفاده از هواپیمای سم‌پاش برای پراکنده کردن یک ماده شیمیایی سمی که باعث از بین رفتن محصولات و مرگ حیوانات و تهدیدی برای زندگی انسان می‌شود، به جنایت بزرگتری متوسل شد.
پرونده مستند مسمومیت اراضی روستای عقربه که در بایگانی ارتش محفوظ است به ژانویه ۱۹۷۲ مربوط می‌شود. بر اساس این پرونده، فرماندهی منطقه مرکزی دستوری به الاغوار صادر کرد تا از کشت نشدن زمین‌های این منطقه، با از بین بردن محصولات موجود یا راه رفتن روی آنها اطمینان حاصل کند.
در سند دیگری از مارس همان سال به «موفقیت مأموریت» اشاره شده است و در آن آمده است که «مسئول اموال متروکه و دولتی» در کرانه باختری خواستار احضار شهرداران و سران طوایف شد تا به آنها عدم تخطی از دستورات فوق الذکر را یادآوری کند در غیر این صورت محصولات زراعی معدوم شده و به دلیل ورود بدون مجوز به منطقه بسته، تحت پیگرد قانونی قرار خواهند گرفت.
در سند دیگری ادعا شده بود که ارتش رژیم صهیونیستی دستور داد تا تحقیقاتی علیه افسری که با هدف قرار دادن یک تراکتور، یک گاوآهن و گله‌های دام متعلق به روستاییان به همراه تعدادی سربازانش، به اموال ساکنان خسارت وارد کرده است، آغاز شود.
اما در فایل سند هیچ گونه مستندی از محاکمه افسر و سربازان و یا مجازاتی وجود ندارد و این نشان از یک هدف گمراه‌کننده دارد.
فرماندهی مرکزی ارتش، در ماه آوریل با مشارکت افسران و نماینده بخش اسکان یهود، مذاکراتی را با عنوان" سم‌پاشی در مناطق ممنوعه منطقه تل‌طال" انجام داد.
بر اساس اسناد، نام اصلی شهرک «گتیت» تل طال بوده است.
در این سند آمده است که هدف از این رایزنی‌ها تعیین «مسئولیت و زمانبندی سم‌پاشی» است و پس از اجرای آن، به مدت سه روز از ورود افراد و به مدت یک هفته از ورود دام به مناطقی که سم‌پاشی شده است، به دلیل پیش‌بینی ایجاد مسمومیت روده، جلوگیری می‌شود.
رایزنی‌های بیشتر در همان ماه صورت گرفت و در این سند آمده بود که «هیچ مخالفتی از سوی این فرماندهى با اجرای سم‌پاشی طبق برنامه وجود ندارد».
براین اساس، مسئول اموال متروکه و دولتی به علامت‌گذاری دقیق حریم منطقه نظارت کرده و هواپیمای سم‌پاشی را بر این اساس آن هدایت می‌کند و غرامت به مالکان فلسطینی «در صورت شکایت» پرداخت خواهد شد. این در حالی است که ارتش با توجه به ارز مورد استفاده در آن زمان توسط دشمن، خسارت را بین 12 تا 14 هزار پوند تخمین زد.
سایر اسناد موجود در پرونده حاکی از آن است که سم‌پاشی با هدف «از بین‌بردن محصولات» در ۱۷ آوریل۱۹۷۲ پس از تأیید شفاهی صورت گرفته است. که مساحتی به وسعت 500کیلومتر مربع را پوشش می‌داد.
پرونده این اسناد شامل نامه‌ای بود که رئیس شورای عقبه به وزیر جنگ اسرائیل ارسال کرده و در آن آمده بود: «جمعیت روستا 4000 نفر است و در 145 هزار کیلومترمربع زمین کشاورزی زندگی می‌کنند».
وی افزود که مقامات صهیونیست مزارع کشت شده با گندم را سوزانده و زمین‌های ساکنان را مصادره کرده و تنها 25 هزار کیلومترمربع را برای آنها باقی گذاشتند.
طبق اسناد، ارتش کنترل زمین‌های مسموم شده را در ماه مه کامل کرد.
در ماه آگوست، «رحبعام زئیفی» فرمانده منطقه مرکزی ارتش دشمن، پاسگاه «گتیت» را در سرزمین عقربه تأسیس کرد.
سربازان تیپ «حناحال» ابتدا در چادرها زندگی می‌کردند و بعد در ساختمان‌ها. این پاسگاه در ابتدای سال ۱۹۷۳ به پاسگاه دائمی تبدیل شد و شهرک در سال ۱۹۷۵ تأسیس شد.
