مدت کوتاهی بعد از کودتایِ تحت رهبری حزب کمونیست افغانستان، که با اعدام ملک محمد داوود و خانواده‌اش در سال 1978 منجر شد، اتحاد جماهیر شوروی به بهانه حمایت از دولت افغانستان نیروهایش را وارد افغانستان کرد و به دنبال شکست از گروه موسوم به "مجاهدان افغان" از این کشور خارج شد.
اشتراک گذاری :
به گزارش حوزه سایر رسانه ها خبرگزاری تقریب، به رغم اینکه ملت افغانستان یکی از ملت‌هایی است که قاطعانه حضور نیروهای خارجی در کشورشان را رد می‌کنند ولی آمریکا از طریق هماهنگی با سعودی و پاکستان موفق شد گروههای "جهادی" ایجاد کند. به نحوی که گروه القاعده در سال 1988 به رهبری اسامه بن لادن از شهر پیشاور شکل گرفت.
زمانی‌که منافع طرف‌های حامی گروههای "جهادی" در تناقض باشد نبرد بر سر قدرت نیز ادامه خواهد یافت و چنین وضعیتی منجر به ظهور "طالبان" در افغانستان در سال 1994 شد. اعضای این گروه فارغ‌التحصیل علوم دینی از مدارس دینی در قندهار و پیشاور هستند که سعودی و پاکستان بر آنها نظارت داشتند.
از مهم‌ترین دلایل طلوع ستاره طالبان حمایت سعودی، امارات و پاکستان از این گروه بوده؛ حمایتی که با هماهنگی کامل با آمریکا انجام می‌شده است. پاکستان برای همکاری با دولت دوست در افغانستان تلاش می‌کند تا روند همکاری‌های تجاری میان آن و جمهوری‌های آسیانه میانه تداوم داشته باشد. پاکستان زمانی‌که نتوانست اهداف خود را از طریق دولت افغانستان تامین کند تلاش کرد آن را از طریق حکمتیار سرنگون سازد ولی موفق نشد لذا تصمیم گرفت در این امر به گروه طالبان متوسل شود.
در این میان، اما آمریکا از طالبان برای ضربه زدن به دیگر گروههای مذهبی سوء‌استفاده کرد تا صحنه را برای یک گروه بنیادگرا خالی کند؛ گروهی که در مدار سیاست آمریکا می‌چرخد و ابزاری برای آن در رویارویی با چین، روسیه و ایران است. ولی طالبان حالا مثل دیگر گروههای تندرو، سرانجام علیه آمریکا شده است.
اما عربستان سعودی، اگر چه نمی‌توان اهداف آن را متفاوت از اهداف آمریکا خواند، می‌خواست جریان‌هایی که ایدئولوژی افراطی وهابی را دارند، در افغانستان به قدرت برساند تا از آنها به عنوان یک اهرم فشار علیه ایران استفاده کنند و این همان هدفی است که امارات متحده عربی نیز آن را در سر می‌پروراند. به این دلایل، هیچ کشوری به جز پاکستان، عربستان سعودی و امارات گروه طالبان را از سال 1996 تا 2001 به رسمیت نمی‌شناختند.
امروز، طالبان به عرصه قدرت در افغانستان بازگشته است که به شیوه‌‌ای که می‌توان آن را مشکوک خواند؛ زیرا توانست طی کمتر از چند هفته و با وجود استقرار 300 هزار سرباز افغانی، کنترل بخش اعظمی از افغانستان را در دست بگیرد که در این میان، موضوع عجیب‌تر فرار تمامی امرای سابق جنگ و بدون مقاومت بوده است که گویا تمامی آنها یک طرحِ از قبل آماده‌شده را اجرا کردند.
