امروز مسجد محمدیه و منبر شبستان امام خمینی در حسرت لحن آرام و متین او در درس‌های پربار و عمیقش با شاگردان و ارادتمندان او هم‌ناله‌اند؛ شاگردانی که سالها روزشان را با لبخند دلنشینش هنگام ورود به شبستان آغاز و از بزم کریمانه دانشش بهره‌‌ها برده‌بودند.
بسم الله الرحمن الرحیم
روح پرفتوح استاد عزیزمان، عالم ربانی، فقیه صمدانی، مجاهد بصیر، اصولی کبیر، مرجع عالی‌قدر و سیاست‌مدار عارف، حضرت آیت الله سید محمود هاشمی شاهرودی اعلی الله مقامه الشریف، به لقاء الله شتافت و ثُلِمَ فی الاسلامِ ثُلمَةٌ لایَسُدُّها شَیئٌ. خدای مهربان غریق رحمت و همنشین اجداد طاهرینش علیهم السلام فرماید.
گرچه حجاب معاصرت، همان آفت تاریخی حیات بشر، بر این درّ گرانقدر نجف پرورده نیز پرده مظلومیت افکند، اما آثار و تالیفات بی‌نظیر او در فقه و اصول خواهند ماند و شاید آیندگان بیش از معاصران، از نابغه مکتب شهید صدر رضوان الله علیه و هدیه گرانسنگ او به انقلاب اسلامی، قدرشناسی کنند.
با مقایسه‌ای کوتاه میان آثار او و دیگران تردیدی نمی‌ماند که تالیفات او در اوج هستند و او به برکت نبوغ و بستر بی‌نظیر نمو علمی و مجاهدت خستگی ناپذیرش یک‌تنه مرزهای دانش را تا حدود زیادی جابه‌جا نموده است.
استاد عزیز ما با وجود این رفعت علمی، خلعت عافیت و مرجعیت را خالصانه و فداکارانه وانهاد و خود را وقف انقلاب و آرمان های آن، یعنی یادگار استاد دیگرش خمینی کبیر رضوان الله علیه نمود و الحق که شخصیت و وزانت او زینت همه مناصبش بود، بی‌‌آن که هیچ‌کدامشان، زینتی برای او محسوب شوند.
ایشان با وجود شأن مرجعیت، همچون سربازی فداکار در کنار رهبری معظم انقلاب ادام الله ظله ایستاد و برای خدمت به مردم و پیش‌برد نظام به سوی اهداف عالی اسلامی، از هیچ تلاشی دریغ نداشت. بررسی میزان توفیق ایشان در فائق آمدن بر عیوب و ضعف‌های نهادها، البته مجال خود را می‌طلبد اما آنچه حتی دشمنان او هم بر آن صحه می‌گذارند، ژرف‌نگری و اقدامات اساسی و موفقیت نسبی در مقایسه با دیگران است.
جایگاه ممتاز و منحصربه فرد علمی، سوابق درخشان مبارزاتی، شخصیت انقلابی، به همراه اخلاق و سعه صدر و قدرت تحمل مخالف، بی‌رغبتی به مناصب اعتباری زودگذر، ساده‌زیستی به‌دور از تظاهر و ریا، سلامت نفس و تعبد و تهجد، از ایشان سیاستمداری متفاوت ساخت که ذخیره روز مبادای انقلاب محسوب می‌شد و بر اهل اطلاع، پوشیده نیست که جمهوری اسلامی، سرمایه عظیمی را از کف داد.
ایشان هیچگاه از تریبون‌های عمومی برای منازعات سیاسی و شخصی و دفاع از خود استفاده نکردند و آنها که در ظلمت بی‌خبری مردم، مجال دروغ و تهمت می‌یافتند و از تقابل با او اعتباری می‌جستند، همیشه در حسرت درگیری و جدال او ماندند! چون جنس او متفاوت بود و باور داشت که: إنّ اللهَ یُدافِعُ عَنِ الذینَ آمَنوا؛ إنّ اللهَ لایُحِبُّ کُلَّ خَوّانٍ کَفور!
امروز مسجد محمدیه و منبر شبستان امام خمینی در حسرت لحن آرام و متین او در درس‌های پربار و عمیقش با شاگردان و ارادتمندان او هم‌ناله‌اند؛ شاگردانی که سالها روزشان را با لبخند دلنشینش هنگام ورود به شبستان آغاز و از بزم کریمانه دانشش بهره‌‌ها برده‌بودند. پس از درس، روی زمین با آنها می‌نشست؛ سؤالات‌شان را با نگاهی مهربان و پدرانه می‌شنید و با خوشرویی پاسخ‌شان می‌گفت. کافی بود نوشته‌ای از خود، تقدیمش کنند تا علی‌رغم همه اشتغالات وسیع و ارزشمندش، مشتاقانه بخواند و حاشیه بزند و حتی ویرایش نماید!
پس از این، حالات خوش او هنگام توسل هر روزه به حضرت بقیة الله ارواحنا فداه و تواضع و خاکساری‌اش هنگام زیارت فاطمه معصومه سلام الله علیها فقط خاطره‌اند و روضه‌های پرشور حسینیه‌های قم و مشهد، دیگر چشمان اشکبار و گریه‌های جانسوز او را نخواهند دید.
دیگر قلم او شب تا به صبح به نگارش فاخرترین آثار فقه و اصول نخواهد چرخید، و چشمان خستگی ناپذیرش، پس از عمری مجاهدت، به خوابی عمیق رفتند.
او تا آخر عمر بر پیمان نوجوانی‌اش با حضرت صاحب العصر عجل الله فرجه، ماند. عبد او بود و زینت خاندان رسالت.
خداوند مهربان با نسل نسبی و علمی او، جای خالی‌اش را پرکند که إنَّه علی کُلّ شیءٍ قدیرٌ و العلماء باقونَ ما بَقِیَ الدَّهر.
