استفاده از نمایشگرها به مغز کودکان آسیب های جبران ناپذیری وارد می کند

خبرگزاری تقریب، حوزه سایر رسانه ها: در فصل تعطیلات قرار داریم و قطعا وسایل دیجیتال و دیگر لوازم الکترونیک در صدر فهرست هدایای درخواستی اکثر کودکان قرار دارند. اگر در اندیشه به روز کردن تلفن همراه فرزند نوجوانتان یا گرفتن اولین تبلت کودک پیش دبستانی خود هستید، شاید بهترباشد با درنظر داشتن این یافته های جدید به سراغ این کار بروید که نتایج اولیه مطالعه ای کم سابقه محسوب می شوند و بیم و هراس های والدین را درباره اثرات استفاده افراطی از نمایشگرها تایید می کند.
این نتایج اولیه متعلق به مطالعه گسترده ای هستند که موسسه ملی سلامت مجری آن بوده است. در این پروژه 300 میلیون دلاری که به «مطالعه تکامل شناختی مغز نوجوانان» معروف است، 11847 کودک 9 و 10 ساله شرکت دارند که 2100 تن از آنها دوقلو یا سه قلو هستند. این مطالعه در 21 مرکز تحقیقاتی در آمریکا روند رشد این کودکان را تا سال های بزرگسالی زندگی شان دنبال خواهد کرد.
اگرچه تمام داده های این مطالعه هنوز در دسترس قرار نگرفته اند اما نتایج اولیه به همان اندازه که هشدار دهنده هستند تامل برانگیز نیز هستند. درست همانطور که بسیاری از کارشناسان و والدین از مدت ها پیش بدگمان بوده اند، استفاده افراطی از نمایشگرها نه تنها بر سلامت ذهنی و تکامل عاطفی کودکان اثر می گذارد، بلکه ساختار فیزیکی مغز آنها را نیز دستخوش تغییر می کند.
تعجبی ندارد که پژوهشگران دریافته اند کودکانی که درروز بیش از دو ساعت را پای نمایشگرها سر می کنند، نمرات کمتری را در آزمون های تفکر و زبان به دست می آورند. این درحالی است که نوجوانان هر روز به طور میانگین چهار ساعت و نیم را با تلفن هایشان سر می کنند. این یافته ها باید برای اینکه بیشتر والدین را به تاملی جدی وادارد کفایت کند، اما وضعیت برای کسانی که بیشتر از هفت ساعت در روز را پای نمایشگرها سر می کنند حتی جدی تر است.
ام آر آی های تهیه شده از این کودکان وقتی با آن دسته از همتایان خودشان که به اندازه آنها از فناوری استفاده نمی کنند مقایسه شده، وجود یک لایه نازک پیش رس را در بیرونی ترین لایه مغز یا کورتکس نشان داده اند. کورتکس مسئولیت داده های حسی و نوعی کارکردهای سطح بالاتر را بر عهده دارد که از موجوداتی چون ما انسان می سازند.
مدیر این مطالعه می گوید که آنها هنوز با اطمینان نمی توانند بگویند که آیا تشکیل این پیش رس به راستی بد است یا نه، اما دلیل آن فقط این است که این لایه چیزی است که آنها درحالت عادی در مغزهای رشد یافته مشاهده می کنند و هنوز نمی دانند وجود آنها در مغزهای جوان تر به چه معناست. به عبارت دیگر این کار دارای اثری است که دانشمندان پیش از آن هرگز مشاهده نکرده بودند و نمی دانند چه چیزی آن را می سازد...اما به راحتی نمی توان از آن گذشت!
داده های اولیه دراین مطالعه تاثیرگذار برای کندوکاو بیشتر درمورد تاثیراتی که استفاده طولانی از نمایشگرها از نظر ذهنی و فیزیکی بر کودکان می گذارد، در ابتدای سال آینده دردسترس کلیه دانشمندان قرار خواهد گرفت.

تجربه ای کنترل نشده؛ کودکان شما در نقش خوکچه های آزمایشگاهی
دکتر دیمیتری کریستاکیس از بیمارستان کودکان سیاتل و نویسنده راهنمای استفاده از نمایشگرها در آکادمی اطفال آمریکا می گوید: «محققانی چون من از جنبه های مختلف این نگرانی را داریم که ما به نوعی درمیانه شکلی طبیعی از یک آزمایش کنترل نشده بر روی نسل آتی کودکان قرار داشته باشیم.»
برخی دانشمندان معتقدند که استفاده از نمایشگرها آزاد کردن دوپامین در مغز را تشدید می کند، ماده ای شیمیایی که در میل و اشتیاق انسان که موجب تداوم استفاده و توجه وی به چیزی می شود نقش دارد.
دکتر کریستاکیس در آزمایش های انجام شده پیرامون تاثیر نمایشگرها بر کودکان کوچک تر از دو سال که دوران حساسی درروند تکامل مغز است مشارکت داشته است. او می گوید که این کودکان چیزهایی را که از تبلت ها یاد می گیرند به جهان واقعی انتقال نمی دهند. آنها می توانند آجرهایی مجازی را در یک اپلیکیشن دسته بندی کنند اما وقتی به آنها آجرهای واقعی را می دهید، باید برای فهمیدن نحوه استفاده از آنها از ابتدا تلاش کنند. جوری که گویی هرگز این کاررا قبلا انجام نداده باشند.
هرچند که کودکان کوچک تر ممکن است در برابر برخی از جنبه های استفاده از نمایشگرها آسیب پذیرتر باشند، اما همگان اسیر دست کسانی هستند که این وسایل را طراحی می کنند. تریستان هریس مدیرسابق گوگل درگفتگوی خود با سی بی اس نیوز تایید کرده که گوشی های هوشمند و اپلیکیشن ها برای جلب کردن توجه مردم و در اختیار داشتن این توجه برای مدت زمانی هر چه طولانی تر طراحی می شوند. او گفته است: «انبوهی از تکنیک ها وجود دارد که برای هر چه بیشتر نشاندن کودکان پای وسایلشان مورد استفاده قرار می گیرند.»

والدین برای حفاظت از فرزندانشان چه می توانند کنند؟
دربهترین شرایط نیز ایفای نقش پدر و مادری کار دشواری است، بگذریم که بسیاری از والدین امروزی چنان سرشان شلوغ است که وسوسه می شوند کودکانشان را جلوی این وسایل بنشانند تا کمی وقت برای خودشان بخرند که بتوانند به کارهای دیگرشان برسند. حتی اگر برخی بازی ها برای کودکان واجد برخی جنبه های آموزشی باشد، اجازه ندهید که این مسئله شما را بفریبد و اینطور فکر کنید که پس استفاده از این وسایل صدمه ای به آنها نمی رساند.
این حرف به این معنا نیست که شما باید استفاده کودکانتان از نمایشگرها را به کلی منع کنید. این وسایل می توانند برای اهدافی مثل کسب اطلاعات مفید باشند و کمی سرگرمی هم چیز بدی نیست و کودکان نیز درست مثل بزرگسالان به استراحت و آرامش نیاز دارند. با این حال این نکته بسیار اهمیت دارد که بر مدت زمانی که فرزندانتان از نمایشگرها استفاده می کنند نظارت و همچنین میزان استفاده از آنها را برایشان محدود کنید.
برای مثال اگرقصد داشته اید برای فرزندتان یک کنسول بازی های ویدئویی خریداری کنید این کار را انجام دهید، اما از مزیت برخی ویژگی های آنها که امروزه دردسترس است سود ببرید و با کمک آنها مقدار و نحوه استفاده از این وسایل را ردیابی کنید تا اگر به محدوده مشخصی رسید خود به خود دیگر امکان ادامه استفاده از دستگاه قطع شود. وسایل اپل به والدین اجازه می دهد محدودیت هایی زمانی را برای استفاده از اپلیکیشن ها تنظیم کنید و اطلاعات مربوط به نحوه استفاده از آنها را در اختیار داشته باشید. اپلیکیشن هایی چون اینستاگرام و فیس بوک نیز تنظیماتی را برای نظارت بر میزان و نحوه استفاده از آنها به امکانات خود اضافه کرده اند. ولی متاسفانه بسیاری از والدین از وجود این امکانات در این اپلیکیشن ها مطلع نیستند.
شما می توانید جایگزین هایی را در اختیار کودکان قرار دهید که به شکلی با چیزهایی که در وسایل دیجیتال تجربه می کند و از آنها لذت می برد مرتبط باشند. مثلا اگر کودکی به شدت به بازی های پازلی علاقه مند است و آنها را بازی می کند، برایش پازل ها یا کتابچه های جدول سودکوی واقعی خریداری کنید؛ اگر فرزندتان از شبیه سازهای زندگی روستایی مثل بازی استادیو ولی یا انیمال کراسینگ لذت می برد، او را به ماهیگیری ببرید، برایش کتاب های درمورد حیات وحش خریداری کنید یا با هم به گلگاری و باغبانی بپردازید؛ اگر نوجوانتان نمی تواند خود را از سایت های شبکه های اجتماعی مثل ایسنتاگرام دور کند، او را تشویق کنید که در بازارهای محلی با دوستانش دیدار کند و همان گپ و گفت های دخترانه ای را که در این قبیل سایت ها دنبال می کند، با دوستانش داشته باشد؛ اگر کودکانتان از بازی های جهان سازی مثل مایک کرافت لذت می برد، یک مجموعه لگوی متناسب با سن و سال او به خوبی می تواند توجه او را به خود جلب کند و در عین حال به او اجازه می دهد تا خلاقیتش را به طور عملی به کار ببندد؛ اگر فرزندتان به بازی هایی چون فورتنایت اعتیاد پیدا کرده، یک مبارزه ورزشی با دوستانش می تواند او را از عالم نمایشگرها بیرون بکشد و به دنیای واقعی نزدیک تر کند.
پیامی که برای والدین وجود دارد روشن است: وقت آن است که شما نیز گوشی خود را زمین بگذارید و کم کم توجه خود را صرف این کنید که کودکانتان چه اندازه از وسایلشان استفاده می کند. این همه ضربه زدن و کلیک کردن و صفحات را بالا و پایین کردن به شکل جبران ناپذیری در حال تغییر دادن مغز آنهاست و به احتمال زیاد پژوهشگران فقط زمانی از میزان واقعی آسیبی که این کار می تواند به آنها وارد کند سردرخواهند آورد که دیگر خیلی دیر شده است.
نویسنده: ایزابل زی (Isabelle Z) روزنامه نگار مستقل
منبع: yon.ir/i3xML
انتهای پیام