شبهه ای که وجود دارد اینست که آیا رشد بدحجابی در ایران نشانه بی‌دینی است؟ آیا بدحجابی بدتر شده است؟ آیا بانوان ما نسبت به سال 57 بی تقواترشدند؟ تحلیل بدحجابی های امروز چگونه است؟ پس چرا می گوئید جامعه معنوی ترست؟
اشتراک گذاری :
خبرگزاری تقریب/ به نظر می رسد بدحجابی در جامعه ما بد روایت شده است. این روایت نادرست باعث شده واکنش ها به بدحجابی عجیب و غریب باشد. یکی فکر می کند بدحجابی در ایران سیاسی است و تلاش می‌کند آن را به براندازی نزدیک کند و دیگری فکر می کند بدحجابی در ایران ناشی از کاهش دین ورزی است و تلاش می کند اصلا اهمیت حجاب را منکر شود.
اما واقعا ریشه بدحجابی در جامعه ماچیست؟ ماجرا را از منظری متفاوت ببینید.
بدحجاب تر؟
گزارش اخیر مرکز پژوهش‌های مجلس نشان می‌دهد حدود 30 تا 40 درصد جامعه حجاب شرعی دارند. اما بقیه که حجاب شرعی ندارند اعتقادشان به حجاب چیست؟ نتایج 3 پژوهش رسمی سازمان تبلیغات و ارزش‌‌ها و گرایش ایرانیان وزارت ارشاد و کتاب وضعیت‌سنجی پوشش و آرایش ایرانیان، نشان می دهد 90درصد جامعه به حجاب شرعی اعتقاد و آن را ضروری می دانند اما در مصداق حجاب تابع عرف اند.
این آمار یعنی جامعه نسبت به ضرورت حجاب و جنبه دینی و شرعی آن، کاملا معتقد عمل می‌کند اما در مصداق دچار غفلت است. یعنی بین قرائت شرعی حجاب و قرائت عرفی آن از سر غفلت تفاوت قائل شده است.
حقیقت حجاب
حقیقت حجاب چیست؟ برخلاف تصور رایج، حقیقت حجاب صرفا پوشش نیست؛ هرچند پوشش یک ضرورت برای حفظ این حقیقت است. هویت و عمق حجاب، حیا و عفت است. حال باید سوال کرد که آیا بدحجابی منجر به بی‌حیایی در جامعه شده است؟ در پژوهش سازمان تبلیغات نشان می دهد 85 درصد مردم رعایت حجاب را مانع ارتکاب گناه در جامعه می‌دانند.
نتیجه این حرف چیست؟ بدحجابی در جامعه نه منشا سیاسی دارد و نه منشا دینی. بدحجابی در ایران می تواند منشا غربزدگی، عرفی‌گرائی، راحتی و زیبایی‌پسندی و ده‌ها دلیل دیگر داشته باشد.
اثر این دو رویکرد متفاوت چیست؟ اگر بدحجابی را سیاسی بدانید باید هر روز بین بدحجاب‌ها با انقلاب فاصله ایجاد شود. البته که شوخی است. چهارشنبه‌های سفید هم اتفاقا کمک کرده است که قلیل آدم‌هائی که روسری‌شان را ابزار براندازی می‌دانند از متن مردم جدا شوند.
اما بدحجابی نشانه بی‌دینی هم نیست. اگر اینطور بود باید شاهد کاهش معنویت بانوان در جامعه باشیم. حال آنکه برعکس است.
معنوی شدن جامعه
آیا می توان مدعی شد که با عقب رفتن روسری‌ها معنویت کمتر شده است؟
مساله این است که 2 خطای کلیدی ممکن است باعث شود تحلیل نادرستی از جامعه زنان‌مان داشته باشیم. یک اشتباه در مقایسه نقطه ایست و دوم تحلیل ظاهرگرایانه.
خطای تحلیل ایستا
تحلیل نقطه ای یعنی مقایسه زنان در سال 97 با زنان در سال 57 بدون اینکه شرایط جامعه تحلیل شود. اساسا تقوای جامعه را باید در حرکت تحلیل کرد. برای اینکه تقوا را تحلیل کنیم باید شرایط و هجمه دشمن و قدرت شیطان را هم در نظر گرفت. تقوا در مسیر حرکت و اجتماعی شدن شکل می‌گیرد نه سر سجاده و در خلوت و انزوا. با این سخن باید سوال کرد خانم بدحجاب در جامعه امروز با این حجم از هجمه‌های شیطانی چه میزان جلوتر از زنان سال 57 است؟
خطای ظاهرگرایانه
اما مهمتر، بستری است که جمهوری اسلامی برای رشد و تعالی زن ایجاد کرده است. تحلیل تک‌بعدی و ظاهرگرایانه و متوقف بر پوشش باعث می‌شود شناخت درستی از زن ایرانی بیان نشود. زن امروز را باید با حضورش در فعالیت‌های خیرخواهانه و ازخودگذشتی و کمک به کشور و مردم تحلیل کرد. خانم امروز ایرانی را باید جامع دید تا درک درستی از دینداری پیدا کنیم و ظاهرگرایانه با تقلیل پوشش، حکم به کاهش دینداری ندهیم.
حجاب پرقدرت
نکته مهمتر از همه رشد حجاب است. رشد حجاب، هم کمی است و هم کیفی. این رشد یعنی حجاب پرقدرت. حجاب پرقدرت، حجابی است که از سر جهل و میراث خانواده و... نیست و ابعاد انقلابی پیدا کرده است و نشانه یک اعتقاد راستین به مبارزه و جهاد است. چنین حجابی را در کدام برهه از تاریخ سراغ داریم؟
