ظهر عاشوراست، پیرمردی 90 ساله، کت و شلوارپوش، دستکش به دست با کیسه ای دردست در انتهای دسته های عزاداری حرکت می کند. نه زنجیر می زند نه بر سینه می کوبد. اما چشم هایش خیس اشک است. این پیرمرد، پدر شهید «سید علی بطحایی» است که روز عاشورا شور و شعور حسینی هر دو با هم در او به منصه ظهور می رسد.
اشتراک گذاری :
خبرگزاری تقریب به نقل از فارس: ظهرعاشوراست و خیابان ها مملو از دسته های عزاداری است. علم هاست که بر دوش عزاداران حسینی در آسمان می چرخد. پرچم های یا حسین است که با دستان کوچک اما عاشق کودکان، پیش قراول دسته ها در آسمان به اهتزاز درآمده. مداحان می خوانند. مردان، زنجیرزنان و زنان مویه کنان. ایستگاه های صلواتی برقرار و کام عزاداران حسینی شیرین. اما در میانه پرهیاهوی ظهر عاشورا، پیرمردی کت و شلوارپوش، دستکش به دست با کیسه ای دردست در انتهای دسته ها حرکت می کند. نه زنجیر می زند نه بر سینه می کوبد. اما چشم هایش خیس اشک است.
اینگونه بر طبل عزای حسین(ع) می کوبم
ناخودآگاه نگاهم پیرمرد را تعقیب می کند. با این سن و سال، دستکش به دست چه می کند؟ چند ثانیه ای نگذشته که جواب سوال هایم را می گیرم، وقتی وسط خیابان روی دو زانو چمباتمه می زند و لیوان یک بار مصرف را از روی زمین بر می دارد و داخل کیسه زباله می ریزد. این صحنه تکرار می شود. نه10 بارو 20 بار که در طول این پیاده روی عاشورایی بیش از ۱۰۰ بار با آن کمر خمیده دولا می شود و بی سر و صدا آشغال ها را از روی زمین بر می دارد و داخل کیسه می اندازد. کیسه زباله پر می شود. به اولین سطل مکانیزه که می رسد آن را خالی می کند و دوباره از نو . در ظهر عاشورا غرق در شور و شعور حسینی پیرمرد می شویم و عاقبت سراغش می رویم .می گویم پدر جان خدا قوت، خسته نباشی. می گوید درمانده نباشی باباجان . به دستکش هایش اشاره می کنم و می پرسم شما چرا با این سن و سال؟ می گوید چرا که نه؟ برای امام حسین همین کار از دستم بر می آید. یکی روضه می خواند. یکی علمدار می شود. یکی میاندار. یکی بر طبل می کوبد.یکی سنج می زند.من هم در ظهر عاشورا اینطور بر طبل عزای حسین(ع) می کوبم.
عجب صحنه های نابی!
پیرمرد، ۹۰ ساله است. در این همراهی یک ساعته با او صحنه های نابی روزی مان می شود. وقتی پسربچه ۸ ساله لیوان شربتش را روی زمین می اندازد و قبل از آنکه پیرمرد خیز بر دارد برای برداشتن لیوان، سراسیمه می رود و آن را از دست پیرمرد می گیرد و داخل کیسه می اندازد. وقتی جوان ترها خجالت می کشند از غیرت پیرمرد ۹۰ ساله و برای جمع کردن زباله ها به کمکش می آیند. وقتی دختر جوان برایش شربت می آورد تا گلویی تازه کند.
من و سید علی و روضه حضرت علی اکبر
گوشه ای در حیاط صحن آرامگاه شیخ صدوق در شهرری می نشیند تا نفسی تازه کند. عرق از سر و رویش شره می کند.کنارش می نشینیم و سر صحبت را باز می کنیم و تازه می فهمیم این پیرمرد اهل دل ۹۰ ساله، نامش« سید مرتضی بطحایی» است و پدر شهید «سید علی بطحایی». اینجا بود که فهمیدیم حکایت تکان خوردن شانه های پیرمرد و دست از کار شستن و نشستنش کنار جدول خیابان و های های گریه کردنش وقتی مداح دسته عزاداری، روضه حضرت علی اکبر را می خواند. مگر می شود روضه حضرت علی اکبر را بشنود و یاد سید علی، نوجوان ۱۶ ساله، داغ دلش را تازه نکند ، یاد ۱۲ سال چشم انتظاری نیفتد؟ ۱۲ سال چشم انتظاری که هرسالش به درازای یک عمر بود و سوی چشمان او و مادر را کمتر و کمتر کرد . آقا سیدمرتضی می گوید:«مرتضی ۱۲ سال مفقودالاثر بود. می دانستیم یکی از روزهای خوب خدا بر می گردد که برگشت. اما فقط میزبان چند تکه استخوان شدیم که همان هم غنیمتی بود برایمان. راضی هستیم به رضای خدا.»
هم شور حسینی دارد، هم شعور حسینی
همسایه سیدمرتضی از راه می رسد و بعد از سلام و احوال پرسی شرمنده مهربانی آقا سید می شود. کیسه پر از زباله را از دستانش می گیرد و در سطل، خالی می کند. «علی کارور» می گوید:«سال هاست آقای بطحایی با این روش در روز تاسوعا و عاشورا ارادتش را به صاحب این روز نشان می دهد. برای خودش ارج و قربی دارد و همسایه ها روی سرش قسم می خورند اما می گوید من روز تاسوعا و عاشورا زباله جمع کن دسته های عزاداری می شوم.» ای کاش در این روزها مثل این پیرمرد دریادل۹۰ ساله حلاوت شور و شعور حسینی نصیبمان شود.
