به گزارش خبرنگار حوزه استان های
خبرگزاری تقریب، حجت الاسلام و المسلمین حکمت حکیمی فر؛ استاد حوزه و دانشگاه در یادداشتی تحت عنوان "«قربان»، عید وحدت بخش مسلمین" به بیان فلسفه این عید سعید در نزد مسلمین پرداخته است.
در این یادداشت می خوانیم:
عید سعید قربان، عید وحدت بخش مسلمان یکی از جلوه های تسلیم در برابر پروردگار متعال است، در تعالیم دینی چهار روز است که به عنوان عید تعیین گشته است که عبارتند از: عید فطر، عید قربان، عید غدیر و روز جمعه.
در این میان عید قربان یکی از اعیاد مهم و بزرگ مسلمین به شمار می رود به نحوی که برخلاف بسیاری از اعیاد، مورد اختلاف نبوده و همه فِرَق مسلمین این روز را عید محسوب می کنند؛ لذا در دعای مخصوص قنوت نماز عید می خوانیم: «اللهم انی اسألک بحق هذا الیوم الذی جعلته للمسلمین عیدا و لمحمد صلی الله علیه و آله ذخرا و شرفا و کرامة و مزیدا...؛ بارالها! به حق این روزی که آن را برای مسلمانان عید و برای محمد صلی الله علیه واله ذخیره و شرافت و کرامت و فضیلت قراردادی...» و بدین گونه عید را فقط مخصوص مؤمنین ندانسته و همه مسلمین را در آن سهیم می دانیم و اعتقاد داریم این گردهمایی عظیم رهیافتی برای رسیدن به اعتصام به حبل الله است که یکی از مهم ترین دستورات اجتماعی اسلام است.
دینی که خداوند آن را در ۱۸ذی الحجه با اعلام جانشینی ختم الرسل به آن راضی شد.
شاید خیلی از مسلمانان به اهمیت این عید و بویژه فلسفه حج و برائت از مشرکین پی نبرده باشند، باید عرض کنیم شیطان اکبر زمان ضعیف تر شده است ولی نباید از آن غافل شد.
فلسفه قربانی کردن در عید قربان
از جمله آموزه های اسلام برای تکامل و رشد انسان ها، ایثار از جان و مال در راه خداوند یگانه می باشد؛ به این معنا که انسان، همه دارایی ها و امکاناتش را امانتی الهی بداند که باید در طریق بندگی هزینه کند.
قربانی کردن نیز نمادی از قطع دلبستگی و وابستگی ها و جلوه ای از ایثار مال و جان در راه محبوب واقعی و رضای خداوند متعال می باشد. البته آنچه که از قربانی کردن و رسیدن به مقام قرب الهی به وسیله ذبح گوسفند، لحاظ شده است قطع علقه های روحی و مالی است که باعث تقوای قلب و طهارت نفس می گردد.
خداوند متعال اصل قربانی کردن را از شعائر الله دانسته و آن را نشانه بزرگداشت و سپاسگزاری مؤمنان بر نعمت هدایت معرفی کرده و قربانی کننده را در گروه و خیل محسنین و نیکوکاران داخل کرده است.
در قرآن کریم آمده است: «وقتی شما قربانی می کنید آنچه که متعلق به خدا است، تقوای شماست نه گوشت و پوست قربانی» بنابراین در قربانی کردن هر چند ظاهر کار سر بریدن است؛ اما واقعیت قضیه نهایت تسلیم، سرسپردگی، عشق و علاقه بنده به مولای خود است؛ و در واقع قربانی کردن نمادی از قربانی کردن هواهای نفسانی و ذبح نفس اماره و نوعی جهاد با نفس در جهت زدودن تعلقات و وابستگی های دنیوی و مادی و رهایی از زندان مال پرستی و دنیاطلبی است.
ان شاءالله همه مسلمانان عالم با درک این واقعیت که دنیای امروز یعنی مبارزه با نمادهای شرک و استکبار و طواغیت.
اسلام تنها سرمایه است که با مدد الهی و کمک نورانی مومنین به مسائل این مهم توجه می‌نماید.
انتهای پیام/
