به گزارش خبرنگار حوزه اندیشه
خبرگزاری تقریب، ضرورت وحدت و پرهيز از اختلافات براي اعتلاي امتها، بر هيچ کس پوشیده نیست.
سعادت و شقاوت ملتها در گرو وحدت يا تفرقه آنان است و همواره در طول تاريخ آن ملتي به سعادتمندی رسیده که با هم برادر بودهاند و هرگاه در مسیر تفرقه حرکت کرده به همان اندازه از سعادت فاصله گرفته اند.
نگاهی اجمالی به شرایط کلی جهان اسلام و مسلمانان نشاندهنده عزم راسخ و جدی دشمنان برای ایجاد اختلاف و تفرقه است و در این مسیر درصدد مهیا کردن رخنه و فرصت هستند.
در همین راستا
خبرگزاری تقریب به مناسبت دهه کرامت، نگاهی به مصادیق تقریب مذاهب در سیره امام رضا(ع) به عنوان الگویی بی بدیل برای جامعه بشری پرداخته است که مشروح آن در ادامه میآید:
*امام رضا(ع) و وحدت اسلامی
رسول خدا(ص) و ائمّه اطهار(ع) همیشه بر استقرار وحدت در جامعه تأکید داشتند؛ در همین راستا امام رضا (ع) هم در طول حیات مبارک خویش بر ضرورت تقریب مذاهب و دوری از تفرقه تأکید کردند. از نگاه امام رضا(ع) چون انسان موجودی اجتماعی است و در جامعه زندگی می کند، بنابراین برای تحقق اهداف خود نیازمند برقراری ارتباط با سایر افراد است تا بتواند به نتایج مطلوب مد نظر خویش دست یابد و این خواسته، جز با وحدت و یکدلی تحقق نخواهد یافت.
نمود عینی این کلام را در فرمایش حضرت در توصیه به یاران خویش با استناد به فرمایش امام صادق(ع) میتوان به خوبی مشاهده کرد: «از تشتّت و تفرقه و جدایی بپرهیزید، زیرا موجب رفتن همت و کم شدن ارزش و پایین آمدن قدر و منزلت شما میشود» (مجلسی،1363 ،ج14 :53).
ایشان در جای دیگر جدایی از اجتماع مسلمانان و به تعبیری خروج از وحدت اجتماعی را به نوعی بیرون شدن از دایره مسلمانی و بازگشت به جاهلیت دانسته و فرموده اند: «آنکه از جماعت مسلمانان جدایی جوید، بند اسلام را از گردن نهاده است و مرگی جاهالنه خواهد داشت»(همان، 73).
* خودداری از دشمنی مذهبی
در نگرش امام رضا(ع) اختلافاتی که ناشی از عوامل سیاسی، اجتماعی و بر پایه حب و بغضهای مذهبی باشد و نه برای فهم و تدبیر و تأمّل در دین و کشف حقیقت نه تنها مردود و نپذیرفتنی است، بلکه جلوگیری از آن نیز الزام است و این خود در حقیقت عاملی برای تقریب مذاهب است.
توجه ویژه امام رضا(ع) به این اصل یعنی برخورد تحقیرآمیز همراه با توهین و تمسخر در مواجهه با هرعقیدهای محکوم است و از دیدگاه ایشان، مسلمانان باید پیوسته مراقب تحریک احساسات مذهبی مخالفان باشند.
حضرت در قبال ایجاد تفرقه و اختالف برخورد شدید میکردند به گونهای که در یکی از مجالس مباحثی درباره صحابه مطرح شد و شخصی به ناسزاگویی پرداخت، اما حضرت ضمن دعوت وی به آرامش در ضمن روایتی به نقل از امام صادق(ع) فرمودند: «خاندان محمد(ص) همگی بر این باورند که باید درباره اصحاب پیامبر(ص) به بهترین وجه سخن گفت»(طبرسی، 1403ق: 480).
همچنین از امام رضا (ع) نيز رواياتی نقل شده است که با روشن کردن مسائل نگرشی به وحدت و تقریب مذاهب در سیره و گفتار امام رضا(ع) از ورود به بعضي اختلافات و بحث هاي کلامی مانع شده اند؛ براي مثال در مسئله حدوث و قدم قرآن، امام در نامه به يکي از شيعيان فرمود: «ما جدال در قرآن را بدعت مي دانيم و در اين مورد سائل و مجيب هر دو شريکاند و جز خدا خالقي نيست و آنچه ماسواي اوست مخلوق و آفريده است و قرآن کريم الهي است؛ از پيش خود بر آن اسمي نگذار که از گمراهان خواهي بود».
بنابراین هنگامي که خداوند پيامبر (ص) و ائمّه طاهرين(ع) برخي از مسائل را خارج از درک بشر دانستهاند چه جاي جدال و بحث دربارۀ آنهاست. بنابراين در بحث هاي کلامی، اينگونه مسائل بايد از ساير مسائل کلامی جدا شود و خلط نشود چرا که قطعاً نزاع دربارۀ چنين مسائلي بيهوده خواهد بود.
انتهای پیام/