مسجد کریستال که در پارک میراث اسلامی جزیره "وان من" در ترنگانو مالزی قرار دارد، بین سال های ۲۰۰۶ – ۲۰۰۸ ساخته شده است.
اشتراک گذاری :
مردم محلی از معماری این مسجد ناراضی هستند و دولتمردان سعی در اقناع و راضی کردن آنها دارند. مردم مالایی سبک این مسجد را دارای شخصیتی چینی می دانند و نمی خواهند که در مسجد سازی از سبک های مسلمانان چینی تقلید کنند و دوست دارند که مساجدی را بیشتر با سبک های بومی خودشان داشته باشند. مسجد کریستال توانسته است که به خوبی با محیط اطراف خود در محوطه سازی، بازی با آب و باغ سازی ترکیب شود و با محیط شهری خود هماهنگی کامل داشته باشد. نماهای شیشه ای به شفافیت و ظرافت طرح کمک کرده اند؛ هر چند که به نظر می رسد استفاده از مصالح سبک مانند شیشه، طرح را اندکی ناپایدار جلوه می دهد و با القای شکنندگی از ثبات و صلابت کافی بهره نخواهد برد. با وجود چنین ضعف هایی در نمای خارجی؛ معماری داخلی آن از قوام و صلابت بیشتری برخودار بوده و اثر معمارانه تری را معرفی می کند. چنانچه در محل محراب و شبستان اصلی آن، محیطی رویایی را در فضای معنوی مسجد با نقوش اسلیمی و تذهیب و استعاره هایی از صفات خداوند با خطوط کوفی ترسیم می کند. یکی از اشتباهاتی که در طراحی این مسجد رخ داده، خودنمایی بیش از حد ساختمان و برونگرایی مسجد است؛ چنانچه مسؤولان امر تلاش خود را بر توریستی کردن این مسجد معطوف داشته اند و ساخت آن را با دیدی توریستی و اقتصادی دنبال کرده اند. اقليم و جزيره اي بودن زيست بوم مالزي امكان و يا محدوديت طراحي مسجد بر روي آب را فراهم كرده است. از لحاظ معماري محوطه، استفاده از آبنما ها در ورودي و استقرار بنا به صورت كلي بر روي آب دو حس را توامان داراست. نخست آنكه فرد مسلمان كه آب را منشا طهارت مي داند، با عبور از روي آب احساس پاكي و طهارت مي يابد و براي حضور قلب خود را مهيا مي كند. در وهله دوم ايجاد بنايي بر روي آب، تداعي بي ثباتي و بي قراري را مي كند و همانند نماي شيشه اي گنبدها و مناره ها، به احساس بي دوامي و ناپايداري طرح مي افزايد.
