اشتباه عمده در مصر اين بود كه با سقوط مبارك ميدان تحرير را ترك گفتيم و كار را يكسره نكرديم يا می بايست در ميدان می مانديم تا نيمه دوم انقلاب هم تحقق می يافت و قدرت به انقلابيون سپرده می شد.
اشتراک گذاری :
سيد مرتضی نعمت زاده
احمد سيوفی خبرنگار مصری و مدير سابق دفتر خبرگزاری تقريب در قاهره و از دوستان قديمی در پاسخ به سؤال من در باره اوضاع مصر، وضعيت را اينگونه توصيف كرد: مصر در حال حاضر نيمی انقلاب است و نيمی كودتا، مردم انقلاب كرده اند اما در نيمه راه هستند و نتوانسته اند آن را به سرانجام برسانند و شورای نظامی هم كودتايی را برای تسلط بر انقلاب آغاز كرده است اما در نيمه راه مانده است و نتوانسته كار را يكسره كند لذا چهره مصر نيمی انقلابی است و نيمی كودتايی، بالاخره كداميك خواهند توانست نيم ديگر را به دست آورند؟، موضوع و جوهره كشمكشِ پنهانی است كه طرفين برای پنهان نگهداشتن آن نيز می كوشند نه مردم و انقلابيون و رئيس جمهور منتخب آن ها آقای محمد مرسی، ارتش را متهم به كودتا می كنند، بلكه بالعكس از همراهی ارتش با انقلاب و ابستادن در كنار مردم تقدير و تشكر می كنند، و نه ارتش شعار بر ضد انقلاب و مردم و رئيس جمهور سر می دهد و يا ادعای حاكميت طلبی و سلطه جویی دارد.
لذا در لايه سطحی خبری از كشمكش نيست اما در عمق و لايه های زيرين، ارتش در صدد حفظ قدرت و حفظ نظام گذشته و جلوگيری از خروج مصر از قالب های پيشين و ائتلاف های گذشته و پيمان های امضا شده رژيم مبارك و بقا در چارچوب های امريكايی اسرائيلی است.
اما انقلاب و مردم و بويژه جوانان در پي تعميق انقلاب و گسترش آن به لايه های زيرين جامعه و نظام، و شكستن قالب های پيشين و كهنه و عبور از ائتلاف و هم پيمانی با امريكا، اسرائيل، و رژيم های مرتجع هم پيمان امريكا و اسرائيل و و ديكتاتور پيشين مصر يعنی مبارك است.
به ايشان گفتم با اين ترتيب دولت آينده مصر از دو گروه وزيران تشكيل مِی شود: وزرای انقلابی و وزرای كودتا. طبعا تلاش می شود وزارت خانه های كليدی يعنی دفاع، كشور، خارجه، اطلاعات (امنيت) و احيانا وزارت دارايی همچنان دست ارتش بماند وآن گاه وزارت خانه های خدماتی و پر درد سر به انقلابيون مدعی واگذار شود. ايشان در اين زمينه پس از چند لحظه سكوت گفت: مرسی تلاش می كند وزير دفاع كنونی را در پست معاون اول رئيس جمهور قرار دهد تا فرد ديگری را برای پست وزارت دفاع معرفی كند!
اين دوست خبرنگار قديمی مصری ما، نكته ديگری را افزود: اشتباه عمده ما در مصر اين بود كه با سقوط مبارك ميدان تحرير را ترك گفتيم و كار را يكسره نكرديم يا می بايست در ميدان می مانديم تا نيمه دوم انقلاب هم تحقق می يافت و قدرت به انقلابيون سپرده می شد.
من به ياد روزهای بعد از پيروزی انقلاب اسلامی خودمان افتادم، زمانی كه مرحوم بازرگان نخست وزير دولت موقت منتخبِ امام، به مردم می گفت كه انقلاب تمام شده و به پيروزی رسيده است و مردم ديگر به سرِ كار و زندگی خود برگردند و خيابان ها را ترك بگويند، اما مردم مقاومت می كردند چرا كه امام خمينی رحمت الله عليه تأكيد داشتند كه مردم بايد در صحنه بمانند.
امام می دانست كه انقلاب هنوز در لايه های سطحی قرار دارد و امتدادهای نظام سابق هنوز در عمق شكسته نشده است لذا امام بزرگوار ما با هشياری از مردم می خواست كه در صحنه باشند. علاوه بر اين امام، مردم را صاحبان اصلی انقلاب و نظام جديد می دانستند كه می بايست از دستاورد عظيم خود پاسداری كنند.
اما به تعبير دوست خبرنگار ما مردم مصر ميدان را ترك كردند اما الان به اين نتيجه رسيده اند كه بايد بار ديگر به ميدان برگردند تا سرنوشت انقلاب و تداوم آن را در ميدان رقم زنند.
