نقش لابی صهیونیستی در اهانت به مقدسات اسلامی

آزادی بیان تنها برای آنهاست و در مورد ما صدق نمی‌کند. این مسئله تنها با برخی مواضع و سیاست‌های آنها به ویژه آنهایی که رنگ و بوی نژادپرستی دارند، مطابقت دارد و  متاسفانه بر ما به عنوان اعراب و مسلمانان خواه به عنوان مهاجر و خواه به عنوان شهروندان جهان عرب و اسلام مطابقت نمی‌یابد به ویژه آنجا که سخن از مسائل مبتنی بر عدالت خصوصا فلسطین باشد.

رژیم اشغالگر اسرائیل و لابی آن نقش مهمی در این امر دارند و این در سایه غیبت شبه کامل هر گونه اقدام جدی  عربی و اسلامی برای رویارویی با این اهانت‌ها و توسعه دایره عادی‌سازی و آنچه به توافقنامه صلح پیمان ابراهیم معروف شده است، رخ می‌دهد.

ما می‌توانیم از آمریکا، چین، روسیه، فرانسه، انگلستان و سیاست‌ها و تاریخ آنها انتقاد کنیم اما نمی‌توانیم در جهان غرب از جنایات اسرائیل در حق کودکان فلسطینی و تخریب خانه‌های آنها و اعدام روزانه جوانان بی‌پناه در خیابان‌های کرانه باختری اشغالی سخنی به میان آوریم به این دلیل ساده و آن وجود قوانینی است که از این انتقادها به «یهودستیزی» تعبیر می‌کنند و آن را نقض قوانین و نفرت‌پراکنی و حمایت از تروریسم تلقی می‌کنند که مستحق مجازات 15 سال زندان است.

آلمان برپایی هرگونه تظاهرات برای اعلام همبستگی با شهدا در جنین، نابلس و نوار غره و اعلام همبستگی با حق قانونی شهروندان فلسطینی در رویارویی با اشغالگران را ممنوع اعلام کرده و دادگاه‌های محاکمه برای روزنامه نگاران عرب و اخراج آنها از کار تشکیل می‌شود.

من در یکی از برنامه‌های شبکه «بی بی سی» به زبان انگلیسی که به ترور اخیر «سلمان رشدی» نویسنده کتاب «آیات شیطانی» می‌پرداخت حاضر شده و گفتم که بسیاری از افراد در جهان اسلام، این کتاب را اهانت به اسلام ، تحریک به «اسلام هراسی» و به تصویر کشیدن آزادی تنفر از مسلمانان به بهانه آزادی بیان می‌دانند.

پس از این برنامه جهان به پا خواست و لابی صهیونیستی کارزار شدیدی را علیه من و برنامه‌ای که من را دعوت کرده بود به راه انداخت و آنها به تمام مصاحبه‌ها و مقالات من مراجعه کردند تا یهود ستیزی من را تأیید کنند.

این لابی از بیش از 10 هزار فرد که در بین آنها نمایندگان پارلمان، روزنامه‌نگاران بزرگ، ادبا و بازیگران نیز دیده می‌شدند، امضا جمع کرد تا تحقیقات پارلمانی در رابطه با نقض منشور شبکه بی بی سی به دلیل دعوت از فردی یهودستیزی مثل من و عدم رعایت توازن در پوشش اخبار مربوط به اسرائیل و صهیونیست‌ها آغاز شود و این کارزار همچنان ادامه دارد و حتی توسعه یافته است تا هر نویسنده عرب یا مسلمانی را که جرئت همدردی با قربانیان اشغالگری اسرائیل را داشته باشد یا از جنایات آنها در حق مردم فلسطین در شبکه‌های اجتماعی انتقاد کند را در بر بگیرد.


قانون سوئد هر گونه آتش زدن پرچم هم‌جنس‌گراها را جرم می‌داند. زیرا آن را تحریک علیه مجموعه‌ای از شهروندان این کشور قلمداد می‌کند اما همین قانون، یک شهروند سوئدی راست‌گرا و نژادپرست را که کتاب مقدس بیش از یک میلیارد مسلمان که ده‌ها هزار نفر از آنها در سوئد زندگی می‌کنند و تابعیت سوئدی دارند را به آتش می‌کشد، مجرم نمی‌داند.

بسیاری از حکومت‌های اسلامی و از جمله حکومت‌های عربی با صدور بیانیه‌هایی آتش زدن قرآن کریم در سوئد را محکوم کردند اما این محکوم کردن‌ها هیچ ارزشی ندارند زیرا در دفعات گذشته نتوانسته‌اند این فرد نژادپرست را از آتش زدن قرآن بازدارد همانگونه که نتوانسته‌اند نشریه فرانسوی «شارلی ابدو» را از انتشار کاریکاتورهای موهن به رسول خدا(ص) منع کنند بلکه این نشریه بارها تصاویر قدیمی خود را بازنشر داده است.

مسلمانان در کشورهای مختلف اسلامی و غیر اسلامی تورات یهودیان یا انجیل مسیحیان را آتش نمی‌زنند در حالی که هیچ قانونی این کار را منع نمی‌کند زیرا آنها به این ادیان و پیروان آنها احترام می‌گذارند و به آنها ایمان دارند سپس فردی با آتش زدن قرآن کریم در حمایت حکومت و نیروهای امنیتی و با استفاده از دروغ آزادی بیان به این رفتار زیبا و اخلاق پسندیده آنها پاسخ می‌دهد.

این اهانت‌های تحریک آمیز به سادگی قابل حل است. چرا همانگونه که پارلمان‌های غربی قوانینی را مبنی بر ممنوعیت انکار «یهودسوزی» وضع می‌کنند، قوانینی را در جرم دانستن آتش زدن قرآن و اهانت به پیامبر (ص) وضع نکرده و عاملان آنها را مجازات نمی کنند آیا تصویب این قوانین نقض آزادی بیان به شمار می‌آید؟