آل سعود مشاهده می کند که در شرایط کنونی علاوه بر از دست دادن موقعیتش در بغداد، دمشق و صنعا، اکنون حتی در بیروت و در دیوار به دیوار سفارتش هم تسلط و نفوذی ندارد.

در نخستین روز هفته جاری و در حالیکه اخبار پیشروی نیروهای محور مقاومت در سوریه و عراق در رسانه ها منعکس می شد به ناگاه خبری فضای رسانه ای کل منطقه و بلکه جهان را به خود اختصاص داد؛ «سعد حریری، نخست وزیر لبنان استعفا داد». حریری در متنی که در ریاض خواند و گفته می شود سعودی ها آنرا تهیه کرده و در اختیارش گذاشته اند، آنچه را که دخالت‌های ایران خواند عامل اصلی این اقدام خود اعلام کرد و افزود: «ایران تمایل زیادی برای نابودی جهان عرب دارد و هر جا که ایران باشد مشکلات و فتنه‌ها سر باز می‌کند»! طرح این سخنان از سوی نخست وزیر جوان لبنان در حالی صورت می گرفت که او کمتر از یک روز قبل با علی اکبر ولایتی در بیروت دیدار کرده و گفته بود: «علیرغم برخی از اختلافات، ثبات و امنیت در لبنان ایجاد شده و همه گروه ها بر این مهم تاکید و همکاری دارند.» استعفای حریری آنقدر بی مقدمه و بدون هرگونه زمینه ای بود که به قول سیدحسن  نصرالله «همه غافلگیر شدند حتی جریان المستقبل (حزب اصلی حامی حریری)».
 
در روزهای گذشته در خصوص این اقدام و ابعاد مختلف آن زیاد سخن گفته شده است، اما هنوز حقیقت ماجرا عیان نشده است. دبیرکل حزب الله لبنان در ساعت اولیه پس از این استعفا در دیدار از قبل تنظیم شده با تعدادی از فرماندهان حزب الله گفته بود: «آنچه رخ داد جنون سعودی بود». اگرچه نگاهی بر تحولات چند ماه اخیر در سوریه، عراق، یمن و ... کافی است تا چرایی این عصبانیت و عملکرد بی منطق در رفتار حکام عربستان را آشکار سازد، اما به نظر می رسد در ریشه یابی علل تشدید رفتار جنون آمیز آل سعود سهمی هم باید برای برگزاری موفق یک اجلاس بین المللی در بیروت قائل شد.
 
 «دومین اجلاس بین المللی اتحاد علمای مقاومت» در حالی هفته گذشته با پیام آغازین حضرت آیت الله خامنه ای در پایتخت لبنان برگزار شد که جریان نزدیک به عربستان، که اکنون اکثریت دولت را در لبنان برعهده دارند، تمام تلاش خود را برای عدم برگزاری این اجلاس به کار بسته بودند.
 
مراسم افتتاحیه این اجلاس با حضور قریب به ۱۰۰۰ میهمان از ۸۰ کشور جهان در سالن دولتی «قصر یونسکو» که اصلی ترین محل اجتماعات سیاسی فرهنگی در لبنان است، برگزار شد اما متولیان دولتی این سالن تا چند روز مانده به برگزاری اجلاس «به بهانه در دست تعمیر بودن قصر یونسکو، از اجاره آن به متولیان اجلاس خودداری می کردند» اما در نهایت بهانه جویی های آنها کارساز نشد و سالن اجاره داده شد.
 
در گام بعدی دولتی ها برای به شکست کشاندن اجلاس «قرارداد اقامت و برگزاری جلسات آن در هتل «رامادا پلازا» بیروت را با فشار به مدیریت هتل لغو کردند» تا در آستانه کمتر از یک هفته مانده به برگزاری همایش، ذهن متولیان آنرا مشغول حواشی کنند. اگرچه با پیگیری بسیار، سرانجام این قرارداد منعقد شد و قریب به ۳۰۰ میهمان از مذاهب مختلف اسلامی در طول دو روز بطور فشرده آخرین تحولات کشورهای اسلامی را با تاکید بر اوضاع فلسطین و لزوم قرار گرفتن آن در جایگاه نخست مسائل جهان اسلام بررسی کردند.
 
به اذعان رسانه ها و کارشناسان تنوع میهمانان و سخنرانان این اجلاس در نوع خود بی سابقه بوده است؛ نگاهی به فهرست سخنرانان افتاحیه آن بهترین سند بر این مدعاست؛ علاوه بر پیام رهبر انقلاب خطاب به شیخ ماهر حمود رئیس اجلاس، اسماعیل هنیه رئیس دفتر سیاسی حماس، نعیم قاسم جانشین دبیرکل حزب الله، صادق المهدی رئیس حزب الامه سودان، آیت الله اراکی دبیرکل مجمع جهانی تقریب مذاهب اسلامی، شیخ عبدالغنی شمس الدین رئیس شورای علمای مالزی و... در این مراسم سخنرانی کردند.
 
ضمن اینکه سخنرانی علی اکبر ولایتی مشاور امور بین الملل رهبر انقلاب اسلامی پایان بخش این اجلاس دو روزه بود و البته در روز سوم علمای مسلمان با سفر به جنوب لبنان و حضور در حدیقه ایران(پارک ایران) در اقدامی بی سابقه، نماز جمعه وحدت را در مرز لبنان با فلسطین اشغالی اقامه کردند.
 
مسئله قابل توجه دیگر اینکه این اتفاقات در حالی در لبنان و در دوره حکومت نخست وزیر دوتابعیتی آن، که شهروند عربستان است، صورت گرفت که «هتل محل برگزاری اجلاس در جوار سفارت ریاض در بیروت» قرار داشته و عملا در روزهای برگزاری اجلاس امنیت محدوده هتل و نظارت بر عبور و مرور افراد و خودروها توسط نیروهای مقاومت اسلامی صورت می گرفت.
 
اکنون با آنچه گفته شد بهتر می توان به راز اقدام جنون آمیز بن سلمان در وادار کردن حریری به استعفا پی برد. در واقع بیراه نیست که گفته شود برگزاری موفقیت آمیز اجلاس بین المللی علمای مقاومت در واقع ضربه آخر به حکام ریاض بود تا واکنشی عصبی از خود بروز دهند، چراکه آل سعود مشاهده می کند که در شرایط کنونی علاوه بر از دست دادن موقعیتش در بغداد، دمشق و صنعا، اکنون حتی در بیروت، که بطور سنتی پایگاه خاندان حاکم بر عربستان محسوب می شده، و در دیوار به دیوار سفارتش هم تسلط و نفوذی ندارد.