سیزده آبان، تنها یک تاریخ در تقویم نیست؛ بلکه تجلی ارادهای است که در دل نسلها میتپد تا پرچم «لا» را در برابر مستکبران عالم برافرازد. این روز، یادآور عهدی است که امت اسلام با پروردگار خویش بستهاند که هرگز زیر یوغ ظلم نخواهند رفت، همانگونه که قرآن کریم فرمود: «وَ لَنْ يَجْعَلَ اللَّهُ لِلْكَافِرِينَ عَلَى الْمُؤْمِنِينَ سَبِيلًا» (و خداوند هرگز برای کافران بر مؤمنان راه تسلطی قرار نداده است).
اشتراک گذاری :
به گزارش حوزه استان های خبرگزاری تقریب؛ در گستره تاریخ، روزهایی هستند که از جنس دیگرند. روزهایی که زمان در آن متوقف میشود و معنایی فراتر از خود مییابند. سیزده آبان، چنین روزی است. این روز، عصاره مبارزه مستضعفان در برابر مستکبران است؛ از شهادت دانشآموزان در آستانه تعلیم مرگبار استعمار، تا تعطیلی عَلَمِ توطئههای استثماری در لانه جاسوسی، و سپس تبعید آتشین دانشجویان مسلمانی که درس «نفی سبیل» را از مکتب قرآن آموخته بودند. این سه واقعه، حلقههای به هم پیوسته زنجیرهای هستند که بر گرده تاریخ استکبار فرود آمد و ندای «أَنَّ الْقُوَّةَ لِلَّهِ جَمِيعًا» (به درستی که همه قدرت از آن خداست) را در گلوگاه شیطان بزرگ خفه کرد. سیزده آبان، تجسم عملی آیه شریفه «وَ لَا تَرْكَنُوا إِلَى الَّذِينَ ظَلَمُوا فَتَمَسَّكُمُ النَّارُ» (و به ستمگران گرایش پیدا نکنید که آتش [دوزخ] شما را فرا میگیرد) است؛ روزی که ملت ایران، رکون به ظالم را برای همیشه در خاکستر تاریخ دفن کرد.
سیزده آبان، تنها یک روز نمادین نیست؛ یک گفتمان زنده و پویاست. این روز به ما میآموزد که استکبارستیزی، یک انتخاب سیاسی موقت نیست، بلکه یک فریضه دینی و یک ضرورت وجودی برای بقای امت اسلام است. قرآن کریم خطاب به پیامبر گرامیاش میفرماید: «قُلْ إِنَّمَا أَعِظُكُم بِوَاحِدَةٍ ۖ أَن تَقُومُوا لِلَّهِ مَثْنَىٰ وَفُرَادَىٰ» (بگو: شما را به یک چیز پند میدهم؛ که دو نفر دو نفر و به تنهایی برای خدا قیام کنید). قیام سیزده آبان، عینیت یافتن این آیه بود؛ قیامی برای خدا، با محوریت خدا و به نام خدا.
دانشآموز سیزده آبان، شاگرد مکتب توحید بود. او در حالی به استقبال مرگ رفت که درس «لا اله الا الله» را نه تنها در کتاب، که در جان خود فراگرفته بود. او فهمیده بود که بزرگترین استکبار، شرک است و تا شرک در کلام و عمل نباشد، استکبار در نظام جهانی رخت برنخواهد بست. شهادت او، پاسخی خونین به این سؤال تاریخ بود که آیا میتوان در برابر ماشین سرکوب استعمار ایستاد؟ و او با خون خود بر دیوار تاریخ نوشت: «آری».
تسخیر لانه جاسوسی، ادامه منطقی همان راه بود. اگر دانشآموز، نماد نفی استکبار در اندیشه بود، دانشجو نماد نفی استکبار در عمل شد. تسخیر لانه شیطان، تنها یک حرکت سیاسی نبود؛ یک قیام توحیدی برای اثبات این اصل قرآنی بود که «لَهُ دَعْوَةُ الْحَقِّ» (دعوت حق، تنها برای اوست) و هیچ ندا و قدرتی در برابر حق، مشروعیت ندارد. این اقدام، عملیاتی بود برای پاکسازی محیط از «رجس» استکبار، چنان که قرآن فرموده: «وَ الْرِّجْزَ فَاهْجُرْ» (و از پلیدی دوری کن).
امروز، استکبار چهرههای متعددی به خود گرفته است. از تحریمهای کمرشکن که خود نوعی ترور اقتصادی است، تا جنگ روانی و هجمههای فرهنگی برای انحراف نسل جوان. اما روح سیزده آبان زنده است. این روحیه به ما میگوید که در برابر هیچیک از این مظاهر استکبار نباید سکوت کرد. همانگونه که در آیهای دیگر میخوانیم: «إِنَّ اللَّهَ لَا يُغَيِّرُ مَا بِقَوْمٍ حَتَّىٰ يُغَيِّرُوا مَا بِأَنفُسِهِم» (به راستی که خداوند حال قومی را تغییر نمیدهد تا زمانی که آنان آنچه در خودشان است را تغییر دهند). سیزده آبان، همان تغییر درونی یک ملت بود که تغییرات بیرونی عظیمی را به دنبال آورد.
وحدت کلمه، سلاح همیشگی در برابر استکبار است؛ قرآن پایه مقابله با دشمن را «وَ اعْتَصِمُوا بِحَبْلِ اللَّهِ جَمِيعًا» (و همگی به ریسمان خدا چنگ زنید) میداند. راهپیمایی یکپارچه و عظیم سیزده آبان در سراسر کشور، از سنندج تا تهران، تجسم امروزی این آیه است. این وحدت است که به رهبری اجازه میدهد با صلابت در برابر زورگویان جهان بایستد و شرط ملت را به آنان دیکته کند.
سخن پایانی این که: سیزده آبان به ما یادآوری میکند که دشمن همیشه در کمین است، اما سنت الهی نیز همواره پابرجاست: «إِنَّا لَنَنْصُرُ رُسُلَنَا وَالَّذِينَ آمَنُوا فِي الْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَيَوْمَ يَقُومُ الْأَشْهَادُ» (بیگمان، ما فرستادگان خود و کسانی را که ایمان آوردهاند، در زندگی دنیا و روزی که گواهان قیام میکنند، یاری میکنیم). سیزده آبان، نماد این نصرت الهی است. وظیفه ما امروز، زنده نگاه داشتن این روحیه، انتقال این میراث به نسل جدید و آماده بودن برای فصول جدید مقابله با استکبار است، تا پرچم «لا للاستکبار» (نه به استکبار) برای همیشه در اهتزاز باقی بماند.
