محمد نخی كارشناس مذاهب اسلامی در یادداشتی نوشت: همزیستی مسالمت آمیز همراه با تعالی و رشد معنایی و همه جانبه جامعه،یکی از دغدغه های اخلاقی و عقلانی توده های مردم و البته در سطح بالاتر اندیشمندان و عالمان این جامعه می باشد که در ادبیات دینی اسلامی از آن به تقریب میان پیروان مذاهب اسلامی و در سطح عالی تر وحدت امت اسلامی تعبیر شده است.
اشتراک گذاری :
به گزارش حوزه فرهنگ و هنر خبرگزاری تقریب، در این یادداشت آمده است:
همزیستی مسالمت آمیز همراه با تعالی و رشد معنایی و همه جانبه جامعه،یکی از دغدغه های اخلاقی و عقلانی توده های مردم و البته در سطح بالاتر اندیشمندان و عالمان این جامعه می باشد که در ادبیات دینی اسلامی از آن به تقریب میان پیروان مذاهب اسلامی و در سطح عالی تر وحدت امت اسلامی تعبیر شده است.این نکته از ذهن نباید دور شود که این سطح از همراهی اجتماعی و انسجام و یکپارچگی فقط در ساحت دینی نیست بلکه اتحاد میان اقوام موجود در یک جامعه را نیز شامل می شود تا آن جامعه را با دو بال قومیت و مذهب به جایگاه رفیع فرهنگی و تمدنی برساند.
علیرغم فراز و فرودهای بسیار زیاد در جایگاه عالمان دینی حوزوی و اندیشمندان و صاحبان کرسی دانشگاهی، اما هنوز هم توده های مردم چشم به دهان و تفکرات علمای دینی دوخته و غالب قشر تحصیلکرده و جوان نیز تابع نظرات اساتید و دانشمندان دانشگاهی هستند .
بنابراین با توجه به این جایگاه رفیع که هم دین برای عالمان و اندیشمندان قائل شده (یرفع الله الذین امنوا منکم والذین اوتوالعلم درجات ؛ (قرآن، مجادله، آیه ۱۱) و هم آحادمردم و قشر تحصیلکرده و روشنفکر به این مقام اهمیت می دهند، به نظر می رسد در موضوع تحقق تعامل و همزیستی جامعه انسانی نیز این قشر دارای جایگاهی خاص می باشند تا هم از طریق سخنرانی و تبلیغ چهره به چهره و هم از مسیر نوشتن کتاب و مقاله و هم از راه صدور فتوا و همچنین استفاده از فرصت کرسی درس و فضاهای مجازی، به نشر اندیشه وحدت و یکپارچگی دست بزنند.
اگر عالمان و دانشمندان امت، وارثان پیامبرانند، پس باید در راستای منویات آنها که اتحاد مؤمنان و البته انسانهابود، قدم بردارند.
وحدت و تقریب ابتدا باید میان اهل علم و علمایی که توده های امت را با احکام شرع رهبری می کنند، باشد اگر علمای مسلمان چه شیعه و چه سنی در علم و عمل به امام علی(ع) اقتدا می کنند، باید همانند آن حضرت در مسیر تحقق انسجام و یکپارچگی گام بردارند، آنچنان که فرمود : در امت اسلام، هیچ کس همانند من وجود ندارد که به وحدت امت محمد(ص) و به انس گرفتن آنان با همدیگر، از من دلسوزتر باشد ( نهج البلاغه، نامه ۷۸، ص ۶۱۹) و در جای دیگر بیان داشتند که دانشمندی، الهی است که عامل پیوند مسلمانان با یکدیگر باشد و مردم مسلمان را از بدگویی هم دور نگه دارد (نهج البلاغه، خ ۱۴، ص۴۳۹) و آیا تحقق تعامل سازنده، جز طی کردن این مسیر است؟
وظیفه عالم و اندیشمند مسلمان، تبیین مسائل دینی و مذهبی است نه تفرقه افکنی میان آحاد جامعه انسانی.
اندیشمندان از طریق اجتهاد ضابطه مند،گفتگوی عادلانه،مطالعات تطبیقی و اخلاق مداری و عقلانیت محوری،باید جامعه را به سمت اعتدال گرایی و مهار تکفیرگرایی سوق دهند.
