ای خدا را محبّ و هم محبوب/ حق طلب را تو طالب و مطلوب
اگر حسودان و عنودان، در ایمان ابوطالب تشکیک میکنند؛ چون با علی خرده حساب دارند و چون به علی هیچ وصلهای نمیچسبد، برچسبهای ناچسب را به ابوطالب میزنند و عقدۂ پسر را بر سر پدر خالی میکنند، تا از علی انتقام بگیرند.
وگرنه ابوطالب، مؤمن قریش بود و مدافع قرآن، و گوهر ایمانش را در صدف تقیّه حفظ کرد، تا بتواند از حقیقت محمدی دفاع کند و چتر حمایتش را بر سر نبوت محمدی بگستراند.
علی، فرزند چنین پدری است که در اوج غربت پیامبر، سینه سپر کرد و سدی در برابر سیل کفر و شرک شد، تا ایمان از دستبرد کفر مصون بماند و توحید، در تاریکی شب شرک بدرخشد.
ابوطالبِ مؤمن و موحّد، حتی از شعر، شمشیری ساخته بود، برای دفاع از ایمان و توحید. بیجهت نبود که پسر ابیطالب، اسدالله الغالب، دوست داشت اشعار ابوطالب، گردآوری، تدوین، روایت و نشر شود و میگفت: «ابوطالب بر دین خدا بود و در شعرش علم و حکمت فراوان است.»
اکنون، طالبان حق را سزاست که نام و یاد ابوطالب(ع) را که مطلوب خلق و خالق و محبوب عام و خاص بود، زنده و گرامی بدارند و نشان دهند که: ابوطالب، ابومطلوب هم هست...