مدرس حوزه علمیه خواهران اهل سنت حضرت زینب(س) اذعان داشت: حضرت علی (ع) زاهد واقعی در دنیا بودند، باید گفت زاهد کسی است که همه ثروت خود را در دنیا کنار می‌گذارد و تقوا را در زندگی خود پیشه میکند؛ عمر ابن عبدالعزیز میگوید بعد از پیامبر(ص) کسی زاهدتر از حضرت علی(ع)ندیده ام.
اشتراک گذاری :
به گزارش خبرنگار حوزه اندیشه خبرگزاری تقریب، آسیه سالاری مدرس حوزه علمیه خواهران اهل سنت حضرت زینب(س) زاهدان عصر امروز در وبینار تقریبی «مهر علوی،ولایت و برادری» که به همت معاونت ایران- اداره امور بانوان مجمع جهانی تقریب مذاهب اسلامی برگزار شد اظهار داشت: حضرت علی ابن ابیطالب(ع) از جمله کسانی بودند که در مکتب پیامبر (ص) آموزش دیده و تربیت شده بودند که مسلمانان همواره به شجاعت و دلاوری ایشان افتخار میکنند.
وی افزود: امام علی (ع) از همان دوران کودکی در دامن رسول الله (ص) پرورش یافته و پیامبر خدا (ص) همواره مهر و محبت پدری بر ایشان داشتند و این محبت تا زمانی ادامه پیدا کرد که محبوب ترین دخترشان را یعنی حضرت فاطمه (س) به نکاح ایشان در آوردند.
سالاری اضافه کرد: در طول عمر پر برکت حضرت علی(ع) چند ایستگاه مهم وجود دارد که از جمله آن این است که هنوز ۵ ساله بودند که سرپرستی ایشان بر عهده رسول الله(ص) گذاشته شد، زمانیکه به سن ۱۰ سالگی رسیدند پیامبر(ص ) به مقام نبوت رسیدند و حضرت علی (ع) اولین نوجوانی بودند که به اسلام گرویدند و در راه آن قدم برداشتند؛ ایشان در سن ۲۳ سالگی هجرت کرده و در سن ۲۵ سالگی پرچم دار غزوه بدر، خندق و... بوده اند.
وی در این خصوص ادامه داد: زمانیکه پیامبر (ص) قصد هجرت از مکه مکرمه به مدینه منوره داشتند حضرت علی (ع) را جانشین خودشان کردند و آن امانتی که در دستان مبارکشان بود به ایشان سپردند.
مدرس حوزه علمیه خواهران اهل سنت حضرت زینب(س) ابراز داشت:حضرت علی(ع) در جنگ بدر چنان شجاعتی از خودشان نشان دادند که بسیاری از کفار روانه جهنم شدند.
وی اذعان داشت: حضرت علی (ع) زاهد واقعی در دنیا بودند، باید گفت زاهد کسی است که همه ثروت خود را در دنیا کنار می‌گذارد و تقوا را در زندگی خود پیشه میکند؛ عمر ابن عبدالعزیز میگوید بعد از پیامبر(ص) کسی زاهد تر از حضرت علی(ع) ندیده ام.
سالاری با اشاره به بخشش های حضرت علی(ع) به فقرا و کمک بی دریغ ایشان به آنها اظهار داشت: حضرت علی (ع) زاهد واقعی بودند و هر آنچه که داشتند را در بین فقرا انفاق میکردند.
وی تصریح کرد: روزی شخصی حضرت علی (ع) را تعقیب کرد تا حالات ایشان را در هنگام تنهایی جویا شود زمانی که معاویه از او پرسید پاسخ داد که؛ علی علیه السّلام را در حالی دیدم که شب، پرده های خود را افکنده بود، و او در محراب ایستاده، محاسن را به دست گرفته، چون مار گزیده به خود می پیچید، و محزون می گریست و می گفت:ای دنیا ای دنیای حرام از من دور شو، آیا برای من خودنمایی می کنی یا شیفته من شده ای تا روزی در دل من جای گیری. هرگز مبادا. غیر مرا بفریب، که مرا در تو هیچ نیازی نیست، تو را سه طلاقه کرده ام، تا باز گشتی نباشد، دوران زندگانی تو کوتاه، ارزش تو اندک، و آرزوی تو پست است.
وی در پایان گفت: سرانجام حضرت علی (ع) در نوزدهم ماه مبارک رمضان هنگامی که مشغول خواندن نماز صبح در مسجد کوفه بودند توسط عبدالرحمن بن ملجم، از خوارج، با یک شمشیر مسموم از ناحیهٔ سر ضربت خورند و دو روز بعد آن حضرت به شهادت رسیدند.
