تجربه نشان داده است که ارائه پیش نویس قطعنامه ای ضد تروریستی به شورای امنیت و سپس کوشش برای تصویب آن با حداکثر آراء، هیچ ارتباطی با دستورکار دولت های غربی در عرصه عمل ندارد و تنها تنها با اهداف تبلیغاتی و کسب نوعی پرستیژِ فریبنده، بدان مبادرت می شود.
اشتراک گذاری :
شورای امنیت سازمان ملل متحد در روز شنبه 30 آبان ماه، قطعنامه ای را (قطعنامه 2249 ) به اتفاق آراء به تصویب رساند که، گروهک تروریستی تکفیری داعش را، یک تهدید جهانی و بی سابقۀ صلح و امنیت بین المللی می نامد و از کشورها می خواهد تا به جنگ ضد داعش در سوریه وعراق، بپیوندند و تلاش های خود را برای جلوگیری از حملات بیشتر این گروه، افزایش دهند.
در خصوص این قطعنامه (قطعنامه 2249 ) و تاثیراتی که ممکن است بر معادلات سیاسی و نظامی منطقه برجا گذارد، نظرات مختلفی ارائه شده؛ چنانکه برخی از صاحب نظران، تصویب آن را به معنی گسترش دامنه عملیات هوایی علیه مواضع داعش در سوریه و بعضی دیگر آن را گامی در جهت برپایی ائتلافی گسترده تر برای مقابله با این گروهک تروریستی دانسته اند.
با این حال شماری از کارشناسان بر این اعتقادند که تصویب قطعنامه 2249 را باید در چارچوب رقابت های بین المللی، صف بندی ها و یارگیری های منطقه ای و نقشه های مداخله جویانه مورد بررسی قرار داد و از این لحاظ نمی توان آن را نشاندهنده انگیزه و تصمیم کشورهای غربی برای قلع وقمع داعش و یا جلوگیری از فعالیت های این گروهک محسوب کرد؛ زیرا چنانچه انفجار های تروریستی در پایتخت فرانسه رخ نمی داد، قاعدتاً، مقامات دولت این کشور نیز پیش نویش این قطعنامه را برای تصویب به شورای امنیت سازمان ملل متحد ارائه نمی کردند.
بهرحال تصویب قطعنامه 2249 شورای امنیت، با هر هدف که صورت گرفته باشد، نمی توان انتظار داشت که در عرصه عمل نیز این قطعنامه بتواند به تنهایی، تغییراتی را در روند تحرکات گروهک های تروریستی فعال در سوریه و عراق ایجاد کند و بعد از گذشت 14حدود ماه از تشکیل ائتلاف به اصطلاح ضد داعش به رهبری آمریکا، در جهت خشکاندن ریشه های تروریسم در این دو کشور گام بردارد. زیرا که این برای اولین بار نیست که شورای امنیت سازمان ملل متحد، قطعنامه ای را با الفاظ و واژه بسیار تند و کوبنده علیه گروهک های تروریستی تکفیری به تصویب می رساند و بموازات آن، تبلیغات پرحجم و درعین حال زودگذری را در خصوص ضرورت جلوگیری از جنایات آن ها، به راه می اندازد.
تجربه نشان داده است که ارائه پیش نویس قطعنامه ای ضد تروریستی به شورای امنیت و سپس کوشش برای تصویب آن با حداکثر آراء، هیچ ارتباطی با دستورکار دولت های غربی در عرصه عمل ندارد و تنها تنها با اهداف تبلیغاتی و کسب نوعی پرستیژِ فریبنده، بدان مبادرت می شود. از یازده سپتامبر سال 2001 (20 شهریور 1380) که برج های دوقلوی نیویورک فرو ریخت تاکنون ده ها قطعنامه، با عناوین مختلف، در باره ضرورت مقابله با تروریسم و مسدود کردن راه های کمک رسانی به آن به تصویب شورای امنیت سازمان ملل متحد رسیده ، ولیکن از آن زمان تا کنون و در این فاصله زمانیِ 14 ساله، دامنه فعالیت های تروریستی نه تنها از لحاظ کمّی بلکه از لحاظ کیفی نیز به طور شگفت آوری افزایش یافته است فهرست زیر از میان ده ها قطعنامۀ به اصطلاح ضد تروریستی شورای امنیت، به مهمترین آن ها اشاره دارد:
- قطعنامه ۱۳۶۸ - در تاریخ 21شهریور 1380 برابر سپتامبر ۲۰۰۱ - قطعنامه ۱۳۷۳ - در تاریخ 6 مهر 1380 برابر ۲۸ سپتامبر ۲۰۰۱
تصویب این دو قطعنامه جدّی ترین اقدام سازمان ملل در برخورد با گروهک القاعده محسوب می شود.ولیکن این گروهک همزمان با گسترش دامنه فعالیت هایش، شاخه های متعددی را در کشورهای مختلف اسلامی تشکیل داده و به جنایاتش ادامه می دهد.
و اما فهرست قطعنامه های مهمی که طی یک سال و نیم اخیر علیه داعش به تصویب رسیده و هیچ اثر مثبتی بر روند مقابله با تروریسم برجای نگذاشته است :
قطعنامه 2169 (طبق فصل ششم) در 8 مرداد 1393 برابر با 30 ژوئیه 2014 قطعنامه 2170(طبق فصل هفتم) در 24مرداد 1393 برابر با 10 آگوست 2014 قطعنامه 2178 (طبق فصل هفتم) در 2مهرماه 1393 برابر با 24 سپتامبر قطعنامه 2199(طبق فصل هفتم ) در 23 بهمن 1393برابر با 12 فوریه 2015
بطور مثال: این قطعنامه که پیش از قطعنامه اخیر تصویب شد از دولت های عضو ملل متحد خواست اقدامات مؤثری برای جلوگیری از تأمین مالی گروه های تروریستی در عراق و سوریه که از طریق تجارت نفت، قاچاق اموال باستانی و ما به ازای گروگان ها و همچنین دریافت کمک های مالی فراهم می شود اتخاذ کنند
وبالاخره تازه ترین قطعنامه که آزمونی دیگر برای اثبات درستی ادعا های غرب در مبارزه با تروریسم محسوب می شود: قطعنامه 2249 در30 آبان 1394برابر با 21نوامبر 2015
