پارلمان اروپا درباره وضعیت نابسامان مسلمانان روهینگیا در میانمار ابراز نگرانی کرد.
اشتراک گذاری :
پارلمان اروپا با تصویب قطعنامه‌ای، ضمن ابراز نگرانی درباره ادامه آزار و اذیت مسلمانان در میانمار، تصریح کرد: «این اقلیت مسلمان حدود یک میلیون نفر هستند و یکی از اقلیت‌هایی به شمار می‌آیند که به شدت مورد آزار و اذیت قرار گرفته‌اند؛ و بر اساس قانون شهروندی میانمار مصوب 1982، مسلمانان رسماً بدون کشور هستند و مقامات میانمار و کشورهای همسایه خواهان پذیرش آنها نیستند».
در ادامه قطعنامه نیز از میانمار خواسته شده است تا «دسترسی آزاد فعالان بشردوست، سازمان ملل، سازمان‌های حامی حقوق بشر بین المللی، خبرنگاران و دیگر ناظران بین المللی به ایالت راخین (میانمار) را فراهم آورند، جایی که حدود 120 هزار روهینگیا در بیش از 80 اردوگاه آوارگان داخلی در آن زندگی می‌کنند».
این قطعنامه در حالی صادر شده است که دهها تن از بودائیان افراطی سوم تیرماه سال جاری به مسجدی در روستای «توئی تا مین» در استان باگو حمله و مسلمانان را به قتل تهدید کردند. در پی این حمله بخش‌هایی از این مسجد ویران شد. آنها حتی دیوار یک گورستان مسلمانان را ویران کردند و حدود 70 مسلمان از جمله کودکان در پی این حمله مجبور شدند در یک پاسگاه پلیس پناه بگیرند.
پیش از این دفتر حقوق بشر سازمان ملل در سی و یکم خردادماه سال جاری در گزارشی نحوه برخورد با مسلمانان روهینگیا در میانمار، از جمله لغو حقوق شهروندی، کار اجباری و خشونت جنسی علیه آنان، را جنایت علیه بشریت خواند. زید رعد حسین، رئیس دفتر حقوق بشر سازمان ملل، در این گزارش گفت: «دولت جدید میانمار شرایطی را به ارث برده است که در آن قانون و سیاست اصولا حقوق اساسی اقلیت‌ها را نقض می‌کند و همچنین عاملان نقض حقوق این جوامع از مصونیت برخوردار هستند.» وی همچنین تاکید کرد: «جلوگیری از نقض حقوق اقلیت‌ها باید به اولویت اصلی تبدیل شود و از نقض حقوق اقلیت‌های دینی و نژادی در میانمار جلوگیری شود.»
حدود یک میلیون و 300 هزار مسلمان روهینگیا در میانمار زندگی می‌کنند اما دولت این کشور از دادن حق شهروندی به آنان خودداری می‌کند. همچنین، مسلمانان روهینگیا با محدودیت‌های تردد، ازدواج و استفاده از فرصت‌های اقتصادی مواجه هستند.
به نظر میرسد ادامه کشتار و سرکوبی مسلمانان در میانمار به علت بی توجهی مجامع بین المللی باشد. مسلمانان روهینگیا پس از استقلال میانمار در سال 1948 میلادی، همواره به علت سیاست‌های تبعیض آمیز دولت عمدتا بودایی میانمار، با شکنجه، بی‌توجهی و سرکوب مواجه بوده‌اند. در حال حاضر نیز بیش از 100 هزار روهینگیا در ایالت راخاین در غرب میانمار آواره و بی‌خانمان هستند، بنابراین صرف انتقاد و ابراز نگرانی نمی تواند بر رفتار دولت میانمار تأثیرگذار باشد.
