شیخ الاسلام مرشدی در روزگار ما بود

به گزارش حوزه سیاست خبرگزاری تقریب، عباس خامه یار، رایزن فرهنگی ایران در لبنان در وبینار بین المللی سفیر وحدت و مقاومت اظهار داشت:امروز یک سال از فقدان مردی گذشت که شباهتی با ما زمینیان نداشت. او از دنیای دیگری آمده بود. من در سال ۱۳۶۶ و در نخستین سفر با مرحوم در طرابلس در تشییع جنازه رشید کرامی همراه بودم. آن هنگام سجایای اخلاقی مرحوم شیخ الاسلام بر جانم نشست. بعدها هم در تشییع شهید سید عباس موسوی در بعلبک در بهمن 1370 اوج لطافت و روان زلال حسین را از نزدیک مشاهده کردم. او اساسا انسان خاطره سازی بود و بر همراهان و اطرافیان خواه ناخواه اثر می گذاشت و خاطره می ساخت.

وی افزود: حسین چهره همواره خندان و بشاشی داشت و خیلی مهربان بود. او در هنگام بیماری مادر مرحومش روزی ۳ بار به ملاقاتش میرفت تا داروها و مراقبت های لازم را به عمل آورد.حسین هرگز از مسیر عدل و انصاف خارج نشد. جوانمرد، با مروت، ساده و بی غل و غش، فروتن، مودب و بی حاشیه بود. مجاهدی نستوه و دلاوری پاک سرشت بود. هنگامی که کسی از او مدح و ستایش می کرد با نوازش دست و جمله همیشگی اش (اذیت نکن) از ادامه مدح جلوگیری می کرد تا فرد نیز منصرف شود.

خامه یار گفت: او همواره تلاش داشت تا هیچ گاه فردی از او آزرده و ناراحت نشود. بسیار مورد احترام همگان حتی مخالفین سیاسی اش بود. شیفته اهل بیت علیهم الاسلام بود و نماز اول وقت و جماعت را ستون دین می دانست. چنانکه مهم ترین جلسات و جدی ترین مباحث را قطع می کرد و به نماز بر پا میداشت.ما در سال های اخیر جلساتی با هم داشتیم و شاهد بودم که همواره در هنگام اذان در نزدیکترین مسجد توقف می کرد و نماز می خواند. تقدیرش هم بر این شد که در نمازخانه مجمع تقریب در نماز عصر بر زمین بیفتد و توان پایان نماز عصر را هم پیدا نکند. ایشان مدام به همکارش آقای نوری تاکید میکرد که اگر اتفاقی برایم افتاد یک نماز عصر برایم بخوانید.

وی افزود: حسین بیش از آنکه دنیا را ببینید آخرت را از دریچه نماز می دید. او نظام سلطه را از آغاز جوانی و هنگام تحصیل در کالیفرنیا شناخت چنانکه مشارکتش در تسخیر لانه جاسوسی در این رابطه قابل تحلیل است. او بارها با اشاره از پنجره دفتر کارش که مقابل لانه جاسوسی بود، گفته بود که گویا خداوند مقدر کرده تا آخر عمر مقابل آمریکا بایستد.

خامه یار در ادامه بیان داشت: فلسطین و مقاومت جغرافیای عقل و اندیشه حسین بود. در این راه با هیچ کسی سر سازش نداشت. من در ملاقات با بالاترین شخصیت سیاسی یکی از کشورهای عربی منطقه و در کاخ حکومتی آن مقام بلند پایه در معیت حسین بودم. هنگامی که سخن از مقاومت شد چنان خروشید که آن مقام به لرزه افتاد.مرحوم شیخ الاسلام ورای جناح بندی ها قرار داشت. انقلاب معیار و مردم خط قرمز او بود. بزرگمردی بود که سیاست را غربال و خوبی هایش را درو و بدی هایش را رها کرد. او شیخوخیتی بر نسل های متوالی دیپلمات های ما داشت و مرشدی در روزگار ما به حساب می آمد. همه مدیون او هستند و به شاگردی اش فخر می ورزند. چنین اجماعی در خصوص یک شخصیت سیاسی در روزگار ما کمتر اتفاق می افتاد.

وی افزود: شهادت حاج قاسم کمرش را خم کرد. آرامش نداشت و نمی توانست دوام بیاورد. سعی می کرد خود را مقاوم نشان دهد اما نمی توانست و اشک هایش پنهان نماند.او با گذشت چهار دهه از انقلاب اسلامی، همچنان با ادبیات سال 57 سخن میگفت و جمله (یادمان باشد بچه ها) ورد زبانش بود. در نامه نگاری اداری اش واژه برادر همچنان رایج بود. حسین واقعا یک دیپلمات انقلابی بود.