رمضان کم کم آماده رفتن می شود و صالحان و نیکان به هنگام وداع با رمضان پاک و منزه بر سر خوان گسترده شهر خدا، اشک ریزان خود را آماده خداحافظی تا سال بعد می کنند.
اشتراک گذاری :
شهر سنندج و شهرکرد
براساس یک سنت دیرین در چهارمحال وبختیاری ، برخی از مردم در آستانه روز ۲۷ماه مبارک رمضان آیین های ویژه ای را برپا می دارند که احیای شب بیست و هفتم ماه مبارک رمضان و پخت نذری و نان های سنتی از جمله این آداب است.
پخت نذری مردم این استان در آستانه فرارسیدن بیست و هفتم ماه رمضان به چخت " ته حلوا "، نان "کاکولی " ، نان " جو " و کشت سبزه می کنند.
احیا برخی از مردم استان تا سحرگاه روز بیست و هفتم ماه رمضان در مساجد و تکایا می مانند و با شب زنده داری احیای این روز را در آخرین روزهای ماه مهمانی خدا بر پا می دارند.
ته حلوا زنان چهارمحال وبختیاری در روزهای پایانی ماه رمضان شیرینی نذری ته حلوا را طبخ و آن را بین مردم روزه دار در شب بیست و هفتم توزع می کنند. "ته حلوا" با مخلوط شکر، آرد، زنجبیل ، هل و افزودنی های دیگر تهیه می شود و آرد و شکر را روی شعله ملایم آتش حرارات می دهند، تا رنگ قهوه ای که به خود گرفت، با بسته بندی های کوچک نان، آن را در بین روزه داران توزیع می کنند.
کاکولی اما پخت نان کاکولی در ۲۷ماه رمضان یک رسم فراگیر در بین مردم چهارمحال وبختیاری است که برخی از مردم استان بر اساس یک سنت دیرین، همزمان با روز بیست و هفتم ماه مبارک رمضان، طی یک آیین خاص اقدام به پخت نوعی نان شیرین و کلوچه ای شکل با نام محلی " کاکولی " می کنند. در این آیین و سنت دیرینه زنان همزمان با سحرگاهان روز بیست و هفتم ماه مبارک رمضان آستین ها را بالا می زنند و آتش تنور بر می افروزند و نانی سنتی را که پخت آن را از مادران و مادر بزرگ های خویش فرا گرفته اند، آغاز می کنند. نان کاکولی با مخلوط آرد، شکر، شیر، شیره انگور، تخم مرغ، گل رنگ، خشخاش و خشکبارهای افزودنی پخته می شود و زنانی که برای پخت نان کاکولی گردهم جمع شده اند، هر کدام کف دست خود را آرام روی خمیر چانه اول برای تبرک با ذکر دعا می گذارند و آن را پهن می کنند، تا نان اول توسط یک خانم و بانوی " سیده" و مشهور به مومنه بر تنور کوبیده شود. پس از آماده شدن نان کاکولی،آنها را در ظروف چوبی شکل قرار می دهند، تا بخار آنها گرفته شود و ترد باقی بماند. هنگامی که نان ها آماده شد، زنان آن را به عنوان نذر برای همسایه ها به تعداد مشخص می برند و به اصطلاح " کاکولی را برای افطار در بین در و همسایه پهن می کنند ." پخت نان کاکولی قدمتی دیرینه دارد و همه ساله نان کاکولی پخته شده حتی تا روز عید سعید فطر نیز در بین مردم شهرها و روستاهای شهرکرد توزیع می شود و شکل این نوع نان همانند نان های جو قدیم است، با این تفاوت که نان کاکولی شیرین می باشد وبه آن افزودنی هایی مانند مغز گردو و بادام، شیر، شیره و گل رنگ اضافه می کنند. از مهمترین ویژگی های این نان سنتی و محلی،ماندگاری آن است و می توان گفت: کاکولی پخته شده تا یک هفته دوام خواهد داشت و پخت نان کاکولی در ماههای دیگر نیز انجام می شود، اما هیچ کدام حال و هوای روز بیست و هفتم ماه مبارک رمضان را ندارد و پخت نان کاکولی در ماههای دیگر سال به صورت انفرادی است. زنان و مردان در بیست و هفتم ماه مبارک رمضان با فراهم کردن آرد از تاپوهای قدیم (مخازن ذخیزه سازی آرد)، شکر، زرده تخم مرغ، گلرنگ ، کنجد و مغز بادام،پشته ای هیزم را برای گرم شدن تنور جمع می کردند و آتش بر جان تنورهای گلی می انداختند و و نان سرخین با نان" کاکولی" را می پختند، که این سنت همچنان باقی است.
قصاص قاتل زنان این نان را در روز ۲۷ ماه مبارک رمضان که از گذشته تاکنون " روز قصاص قاتل امیرالمومنین علی(ع) " می دانند، می پزند و بدین ترتیب ارادات خود را به ائمه اطهار(ع) نشان می دهند. مردم چهارمحال و بختیاری در روز ۲۷ ماه مبارک رمضان درگذشته با پخش این نوع نان شیرین گونه، قصاص ابن ملجم قاتل امام اول شعیان را جشن می گرفتند.
