زمانی که شهید قاسم سلیمانی، فرمانده سپاه قدس به همراه شهید ابومهدی المهندس و برادرانشان از سپاه پاسداران و حشد الشعبی در حال مبارزه با داعش و متحدان آن بودند، کشورهای عربی نیروهای انتحاری به عراق می‌فرستادند.
اشتراک گذاری :
به گزارش حوزه بین الملل خبرگزاری تقریب، پایگاه خبری المنار در یادداشتی به قلم «احمد فرحات» به بررسی نقش ایران در وضعیت کنونی عراق پرداخته است. در این یادداشت آمده است:
تمدن عراق (تمدن بین النهرین) و تمدن ایرانی (تمدن پارسی) از کهن‌ترین تمدن‌های جهان هستند، این دو قوم در شادی‌ها و غم‌ها مشترک بودند و در طول اعصار گوناگون رنج‌های مشترکی آنها را به هم پیوند داده است که دخالت‌های غربی به ویژه انگلستان قبل از پیروزی انقلاب اسلامی در سال 1979 و حکومت استبدادی در عراق و اشغال این کشور توسط آمریکا در سال 2003 آخرین این رنج‌ها نیست.
دستاوردهای تمدنی فراوانی در عراق وجود دارد که تمدن بین النهرین از آنها پدید آمده است. قوانین معروف «حمورابی»، موقعیت جغرافیایی و منابع طبیعی مهم، این منطقه را پس از اکتشافات نفتی کانون جاه‌طلبی کشورهای بزرگ قرار داد.
جاه‌طلبی‌های بی‌پایان غرب
جاه طلبی‌های کشورهای غربی تقریباً بی‌پایان است، تاجایی که تلاش‌هایی برای ایجاد تفرقه بین کشورها و ایجاد رقابت بین مردمان آنها و یا حتی ایجاد اختلاف میان مردم یک سرزمین، تحت عناوین سیاسی، مذهبی و اجتماعی به چشم می‌خورد.
در نگرش غرب، هدف وسیله را توجیه می‌کند و هدف همیشه ربودن توانایی‌های مردم با ایجاد تفرقه میان آنها بوده است.
همان کشورهایی که از رژیم صدام حسین در جنگ علیه جمهوری اسلامی ایران حمایت کردند، همراه با دیگر کشورهای غربی، به ویژه بریتانیا، به رهبری «تونی بلر» نخست‌وزیر وقت، به آمریکا روی آوردند و موجب تسهیل تهاجم به عراق شدند.
همین کشورهای عربی و غربی هستند که دشمنی ایران و عراق را دامن می‌زنند و در رسانه‌های خود برای این هدف کار می‌کنند و جمهوری اسلامی را مسئول وضعیت نابسامان اقتصادی در عراق معرفی می‌کنند با علم به این که همین کشورها بودند که ده‌ها سال در محاصره ملت عراق مشارکت داشتند و حتی آنها را از شیرخشک کودکان محروم کردند، اموال این کشور را به سرقت بردند، در ازای غذا بر سر نفتشان چانه زدند و در زمانی که عراق بیشترین نیاز به آنها را داشت برای خدمت به استعمار آمریکا و تمایل به نابودی و اراده مردم عراق، آن را تنها گذاشتند.
این کشورها به خصوص عربستان سعودی به این امور اکتفا نکرده بلکه ( فقط تا سال ۲۰۰۷حدود 5 هزار انتحاری را به عراق فرستادند)، از تروریست‌های القاعده (به رهبری ابومصعب الزرقاوی اردنی) حمایت کرده و عبور آنها از مرزها برای ورود به عراق را تسهیل کردند به گونه‌ای که این گروه‌ها مرتکب جنایات متعدد و کشتارهای جمعی شدند. بازارها، اماکن مذهبی، مدارس و ادارات دولتی را هدف قرار دادند و این حمایت حتی بعد از خروج آمریکا در سال 2010 و ظهور داعش ادامه داشت.
با فرا رسیدن سال ۲۰۱۰ و پس از آن که عراقی‌ها آرزوی خود به خروج نیروهای متجاوز آمریکایی از کشورشان را محقق کردند، خاورمیانه وارد مرحله جدیدی شد که «بهار عربی» نام گرفت. این بهار در عراق سیاه بود و در مناطق قابل توجهی رخ داد که می‌توانست تمام دستاوردهای تمدنی، اقتصادی، اجتماعی و سیاسی را از بین ببرد.
همبستگی برادرانه بین عراق و ایران قویتر از پروژه استعماری بود
قرار بود عراق به تنهایی با این سیاهی مقابله کند، اما همبستگی برادرانه بین عراق و ایران قویتر از هر پروژه استعماری بود. جمهوری اسلامی ایران به سرعت به خواهر خود عراق روی آورد و با تمام توان از مقاومت آن در برابر اشغالگری آمریکا حمایت کرد. شهید سرلشکر قاسم سلیمانی، فرمانده سپاه قدس ایران و شهید ابومهدی المهندس معاون بسیج مردمی عراق، فرماندهی عملیات علیه اشغالگران در کربلا، نجف، بصره، اکثر مناطق جنوب عراق و بغداد را برعهده داشتند و جمهوری اسلامی همه نیازهای نظامی، مادی و غیره عراق را تامین کرد.
اگر قرار بود سیاهی در عراق گسترش یابد چه اتفاقی می‌افتاد؟ اگر داعش حکومت سیاسی، اداری و قضایی خود را برقرار می کرد چه؟ اگر او عقیده خود را که بر اساس طرد دیگری بنا شده و نابودی را پیروزی می‌داند، گسترش می‌داد، چه؟ آیا قرار بود انتخابات برگزار شود و دولت تشکیل شود؟
اگر اشغال آمریکا ادامه پیدا می‌کرد چه؟ عراقی‌ها چگونه بر کشور خود حکومت می‌کردند؟ اقتصاد آنها چگونه می‌بود؟ شکل مؤسسات چگونه بود؟ آیا آمریکا قصد داشت از عراق در برابر داعش دفاع کند؟ آیا در زمان اشغال از عراق در مقابل القاعده دفاع کرد؟
این پرسش ها و پرسش های بسیاری وجود دارد که قطعا با نگاهی منصفانه وعادلانه پاسخ آنها را خواهید یافت. اما با تلاش برای تغییر دشمنی به جمهوری اسلامی ایران، با خیانت به تاریخ، حال و لاجرم آینده مواجه هستیم.
این تلاش‌ها توسط کشورهای (عربی و غربی) انجام می‌شود که خودشان از صدام حسین، اشغالگران، القاعده و داعش حمایت کردند و بذر اختلاف بین ملت‌های ایران و عراق را از طریق رسانه‌های خود و حامیان خود در عراق پاشیدند. تا جایی که ما با رویکرد عجیبی مواجه شدیم که سم را با عسل پوشاندند.
اما اکثریت مردم عراق این رویکرد را رد می‌کنند و تاکید می‌کنند که دو کشور فراتر از دو برادر هستند و مواضع رسمی عراق از جمله ریاست جمهوری، دولت و پارلمان و نخبگانی که خطر پروژه غربی را درک کردند، این نکته رو تایید می‌کند.
ایران مانند سدی محکم در برابر نابودی عراق ایستاد
جمهوری اسلامی نیز به مثابه سدی نفوذ ناپذیر در برابر تلاش برای نابودی عراق به عنوان یک کشور و کشتار و آوارگی مردم آن ایستاد و هر آنچه که ارتش دولت و ملت به آن نیاز داشتند در اختیار آنها قرار داد.
در زمانی که شهید قاسم سلیمانی، فرمانده سپاه قدس به همراه شهید ابومهدی المهندس و برادرانشان از سپاه پاسداران و حشد الشعبی در حال مبارزه با داعش و متحدان آن بودند، کشورهای عربی نیروهای انتحاری به عراق می‌فرستادند و با حمایت مالی و سیاسی در مجامع بین‌المللی انجام جنایات آنها را تسهیل می‌کردند.
و اما ایران برای حفاظت از عراق، بهترین رزمندگان زبده خود و در راس همه آنها سرلشکر قاسم سلیمانی را که مظهر شهدای مقاومت از جایگاه اخلاقی و مادی در جمهوری اسلامی و عراق بود، تقدیم کرد. خیابان‌های شهرهای عراق شاهد برافراشتن تصاویری از شهید سلیمانی برای گرامیداشت یاد و خاطره وی و قدردانی از اقداماتی بود که به خاطر عزت، قدرت و حاکمیت عراق انجام داد.
شهادت آنها حامل پیامی است، خون شهید سلیمانی با برادر و همرزمش ابومهدی المهندس در نزدیکی فرودگاه بغداد با حمله آمریکایی‌ها آمیخته شد. آمریکا که اعلام کرده بود جنگش در عراق فقط برای دو موضوع است، نفت و امنیت اسرائیل، همچنان به عناوین مختلف نفت عراق را می‌دزدد و در مسائل داخلی این کشور دخالت کرده، سعی می‌کند شرایط خود را به مسئولانی که دور محور آمریکا می‌چرخند، تحمیل کند.
ایران همچنین کمک‌های اقتصادی و پروژه‌های سرمایه‌گذاری بسیاری در بخش‌های حیاتی مانند برق و سایر بخش‌ها به عراق ارائه کرده است و هنوز هم دست خود را برای کمک به هر آن چه که عراق بدان نیاز دارد دراز می‌کند.
تهران برخلاف همه میثاق‌های بین المللی و دیپلماتیک که مستلزم انجام متقابل است، در ازای این حمایت‌ها چیزی نخواسته و در آینده هم نخواهد خواست، دولت ایران قوانین اسلامی و بشردوستانه خاص خود را در حمایت از مظلومان دارد، ، و این همان چیزی است که در قانون اساسی ایران بر آن تاکید شده است. «یاری مستضعفان جهان» چه برسد به کشور عراق که همسایه و برادر ایران است و تاریخ تمدنی چندهزار ساله مشترک دارند.
