نشریه واشنگتن پست آمریکا در سرمقاله‌ای با اشاره به این که رهبران میانمار همچنان با اقلیت مسلمان روهینگیا در این کشور خصومت دارند، خواهان تداوم توجه کشورهای جهان به رنج ها و مصیبتهای آنها شد.
اشتراک گذاری :
به گزارش حوزه سایر رسانه ها خبرگزاری تقریب، نشریه واشنگتن پست امروز (شنبه) سرمقاله‌ای را با تیتر "قوم روهینگیا؛ مردم بی سرزمینی که نباید به حال خود رها شوند" به شرح درد و رنجهای این اقلیت مسلمان و تداوم اقدامات سرکوبگرانه حکومت میانمار علیه آنها اختصاص داده است.
این روزنامه در این سرمقاله نوشته است:
«دو سال پیش، ارتش میانمار، عملیات سرکوبی آکنده از آتش و خشونت را علیه مردم مسلمان روهینگیا در ایالت راخین در غرب این کشور به راه انداخت. در جریان این حملات، که آمریکا آن را "پاکسازی قومی" و بازرسان سازمان ملل آن را "جنایات احتمالی علیه بشریت" توصیف کردند، مردم غیرنظامی کشته و روستاهایشان به آتش کشیده شده و بالغ بر 750 هزار تن از این مردم از ترس جانشان از خانه فرار کرده و آواره شدند.
اکنون آوارگان روهینگیایی در کشور بنگلادشی که همسایه میانمار است در وضعی ناگوار قرار گرفته‌اند و وضعیت آنها یک چالش حقوق بشری ملتهب را به وجود آورده است. همزمان میانمار عمدتا بودایی که به نام برمه نیز شناخته می شود، همچنان تلاش دارد تا بر موضوع نابودی خانه‌ها و روستاهای مردم روهینگیا در این کشور سرپوش بگذارد و آن را به دست فراموشی بسپارد.
نگاهی به یکی از اسفناکترین روزهای مربوط به این خشونتها بیندازیم. در دوم سپتامبر 2017، روستایی‌های بودایی 10 تن از مردان روهینگیایی از روستای "این دین" را با طناب به هم بستند در مقابل آنها یک گور تو خالی حفر کردند. از آن زمان تا کنون هر 10 نفر آنها در این گور دسته جمعی دفن شدند. طبق گزارشی که رویترز از طریق صحبت با شاهدان عینی این کشتار منتشر کرد، بودایی‌ها دو نفر از آنها را با چاقو کشتند و هشت تن دیگر نیز با گلوله نیروهای امنیتی میانمار کشته شدند.
در روزهای اخیر جاناتان هِد، خبرنگار حوزه جنوب شرق آسیای شبکه بی.بی.سی به یک تور سفر سازماندهی شده از سوی دولت میانمار برای بازدید از ایالت راخین رفت. میانمار اجازه به تحقیقات آزادانه محققان و بازرسان خارجی درباره خشونتها علیه قوم روهینگیا نمی‌دهد و خبرنگاران نیز در آن منطقه اجازه تحرک آزادانه را از سوی دولت نخواهند داشت. تور مذکور نیز تحت کنترل های شدید برگزار شده و هدفش به نمایش در آوردن تاسیسات مخصوص بازگشت آوارگان روهینگیا بود. با این حال جاناتان هِد، چهار مکان را یافت که در آنها پایگاه‌های پلیس، ساختمانهای دولتی و کمپهای مخصوص آوارگان احداث شده بود در حالی که تصاویر ماهواره‌ای قدیمی نشان میدادند که زمانی در آن مکانهای خانه‌های اعضای قوم روهینگیا وجود داشته است. دولت میانمار زیر بار ارتکاب هیچ گونه خطایی نرفت.
یکی از این روستاها تحت عنوان "این دین" معرفی شده بود. تصاویر ماهواره‌ای نشان دادند که در آنجا محله اسکان بودایی ها سالم و دست نخورده باقی مانده اما هیچ اثری از محله مربوط به مسلمانان روهینگیا دیده نمی شود. جاناتان هِد در گزارش خود عنوان کرد: زمانی که به محل استقرار خانه‌های سابق روهینگیایی‌ها، درختها ناپدید شده‌اند، و به جایشان حصارهای با سیم خاردار قرار داده شده و در وسط این حصارها نیز پایگاه‌های جدید و گسترده پلیس مرزبانی قرار گرفته‌اند. او اظهار کرد: محلی‌های بودایی به ما گفتند، هرگز قبول نخواهند کرد که دوباره مسلمانان در مجاورت آنها زندگی کنند!
این در حالی است که روهینگیایی‌های آزار دیده، در بنگلادش نیز با مصائب مضاعف مواجه هستند. این آورگان تا کنون در برابر دو بار تلاش دولت بنگلادش برای بازگرداندن بخشی از آنها به میانمار مقاومت کرده‌اند؛ کشوری که تا پیش از آواره شدن، چندین دهه به عنوان یک شهروند درجه دو در آن زندگی کردند و آزار و اذیت فراوانی را در آن متحمل شدند.
دولت بنگلادش ماه گذشته میلادی با یک تجمع اعتراضی گروهی از این آوارگان روهینگیایی در دومین سالگرد فرار و آواره شدن آنها روبرو شد و این معترضان خواستار برخورداری از حق شهروندی کامل برای بازگشت به میانمار شدند. روز دوشنبه گذشته نیز سازمان منطقه‌ای تنظیم ارتباطات به اپراتورهای تلفنهای همراه دستور داد سرویس دهی خود را در مکان استقرار کمپهای آوارگان روهینگیایی در نزدیکی منطقه "کاکس بازار" در بنگلادش و در نزدیکی مرز میانمار قطع کنند. این قطعی ارتباطات مسلما هر چه بیشتر به تنشها در این کمپها دامن خواهد زد چرا که روهینگیایی ها در آن صورت بیشتر از هر زمان احساس انزوای خواهند کرد. فعلا مشخص نیست چه زمان راه حلی برای بحران انسانی به وجود آمده برای روهینگیایی‌ها یافت می‌شود. رهبران سیاسی و نظامی در میانمار نشانی از کوتاه آمدن از خصومت دیرینه‌شان علیه روهینگیایی‌ها بروز نمی‌دهند.
اقلیت روهینگیا اکنون تبدیل به مردمی شده‌اند که هیچ سرزمینی ندارند. آنها نباید تنها به حال خود رها شوند.»
