"متری شش و نیم" اثر تازه سعید روستایی است که به موضوع اعتیاد و تجارت مواد مخدر می‌پردازد.

به گزارش خبرنگار حوزه فرهنگ و هنر خبرگزاری تقریب، فیلم؛ داستان تلاش یک گروه پلیس برای دستگیری یک مجرم دانه درشتِ مواد مخدر است. داستان؛ دو کاراکتر اصلی دارد. یک پلیس و یک خلافکار. برای اولین بار در سینمای ایران در این فیلم پلیس یا پلیس‌های واقعی می‌بینیم. پلیس‌های که از قالب کلیشه‌های سالیانِ کاراکتر پلیس در فیلم‌های ایرانی خارج شده‌اند و مخاطب احساس می‌کند آن‌ها را می‌شناسد‌ و درک می‌کند. پلیس این فیلم با بازی "پیمان معادی" به واقع درخشان است. پلیسِ شجاع و خشن و باهوش و قاطعی که خیلی زود تماشاچی را جذب خود کرده و در دلش جا باز می‌کند. روابط در گروه پلیس‌ها روابطی واقعی و انسانی است. آن‌ها هم یکدیگر را دوست دارند و به کمک هم می‌‌روند و هم گاهی با هم رقابت دارند و با هم تند می‌شوند. یک رابطه پیچیده‌ی معمولِ فضاهای کاری اینچنین. 

از طرف دیگر کاراکتر خلافکار با بازی "نوید محمدزاده" هم بسیار موفق شخصیت‌پردازی شده است. اَبَرخلافکاری که او هم کلیشه مجرم‌های سینمایی را شکانده است. یک قاچاقچی بزرگ که اگرچه کُلّی خلاف و جنایت ریز و درشت مرتکب شده اما نسبت به خانواده‌اش حساس است و عاشق بچه‌هاست. آدمی که از نوک پا تا فرق سر، پلشتی و سیاهی نیست و مرزهایی برای رعایت و ملاحظه دارد. پس می‌بینیم که مهمترین نقطه قوت این فیلم شخصیت‌پردازی قوی و هوشمندانه است. شخصیت‌هایی که از کلیشه‌های مرسوم فراروی می‌کنند و شمایلی جدید از آدم‌ها را نشان می‌دهند.

"متری شش و نیم" به لحاظ کارگردانی هم فیلمی قوی است. صحنه‌های بزرگ و پُر زحمتی که حتی مخاطب عام هم با دیدن آن‌ها به تبحّر کارگردان پی می‌برد. سکانس‌های شلوغی که هر کدام‌شان روزها تلاش می‌طلبد. سکانس‌هایی از تعقیب و گریز و فضاهای اکشن که حتما بالاتر از استاندارد سینمای ایران است. 

فیلمسار با پلیس و پلیس‌ها خوب است و موضع بدی نسبت به آن‌ها ندارد. اما آشکارا می‌توان نگاه منفی و تخریبی فیلم نسبت به قانون و قانون‌گذار را در اثر دید و فهمید. قانونی که از کارکرد خود خالی شده‌است و با خود عدالت نمی‌آورد. قانونی که دیگر حل نیست و تبدیل به نصّی مُرده شده است. قانونی که زنده نیست. قانونی که نمی‌تواند پسربچه نوجوانی را از فرجام زندان و سابقه‌دار شدن و خلافکاری برهاند. قانون دست و پاگیری که برای پلیس‌های درست و سالم فیلم هم دردسر درست می‌کند. قانونی که  قضّات و کارگذاران آن بدون آن‌که بتوانند این وضع را بهبود دهند، نهایتا منفعلانه به تماشای اعدام و پایان مجرمان می‌آیند.

سعید روستایی در دومین اثر بلند سینمایی‌اش باز هم به سراغ موضوع مواد مخدر رفته‌است. جنس و کیفیت نوع نگاه روستایی نشان می‌دهد که این کارگردان با موضوع به خوبی آشنایی دارد. اعتیاد مسئله‌اش است و با حول و حوش ماجرا بیگانه نیست. در فیلم روستایی صحنه‌هایی بسیاری از نکبت اعتیاد می‌بینیم. صحنه‌های تباهی انسان‌ها. فقر و فساد و جرم و خشونتی که محصول مواد مخدر است. زندگی‌های سیاه و از هم پاشیده‌شده. باید تاکید کرد نمایش نکبت و سیاهی به خودی خود در سینما مشکلی ندارد. مهم نوع پرداخت و زاویه دید به این تباهی است. در فیلم‌های روستایی نکبت و تباهی روایت می‌شوند و البته ادامه می‌یابند، بازتولید می‌شوند.

بدون آنکه روزنه‌ای از امید و اصلاح باشد. در "متری شش و نیم" پس از آن‌که مجرم اصلی دستگیر و محاکمه می‌شود و نهایتا به دار مجازات آویخته می‌شود، همزمان خانواده او در همان لحظات در حال بازگشت به همان خانه‌ای هستند که خلافکار اعدامی را در خود پرورانده است. همان خانه‌ و محله‌ای که به اذعان مجرم، باعث کشیده شدن او به سمت خلاف بوده است. شاهد مثال دیگر برای ادامه تباهی در این فیلم، برادر کوچکتر خلافکار است که پس از آگاهی از عاقبت سیاه و تلخ برادرش باز هم راه او را ادامه می‌دهد. اعضای خانواده در انتها به همان خانه‌ جرم خیز برمی‌گردند. اینجاست که مخاطب به یاد انتهای فیلم قبلی روستایی یعنی "ابد و یک روز" می‌افتد. در آن فیلم هم نهایتا دختر خانواده به آن خانه بازمی‌گردد و اینچنین دور نکبت و تباهی ادامه می‌یابد. با توضیح این تقارن باید گفت "متری شش و نیم" تکرار همان ایده "ابد و یک روز" است. ایده‌ی ادامه‌ی سیاهی و تباهی برای همیشه. برای ابد و حتی بیشتر و بعدتر از ابد.

انتهای پیام/