صفار هرندی: غیرمسئولانه رفتار کردن از مصادیق بی‌دردی در رسانه است
عضو مجمع تشخیص مصلحت نظام با اشاره به قصه با درد و بدون درد بودن رسانه گفت: غیرمسئولانه رفتار کردن، بی‌خیال منافع کشور و ملت بودن، هوای خود را داشتن و منافع دیگران را نادیده گرفتن از مصادیق بی‌دردی هستند.
اشتراک گذاری :
به گزارش حوزه فرهنگ و هنر خبرگزاری تقریب، آئین رونمایی از کتاب «روزنامه‌نگاری بدون درد و خونریزی» نوشته محمد دلاوری عصر امروز یکشنبه ۲۵ خردادماه با حضور محمدحسین صفارهرندی، عباس عبدی، پیام تیرانداز و نویسنده اثر در سالن اجتماعات خبرگزاری فارس برگزار شد.
براساس این گزارش، محمدحسین صفارهرندی عضو مجمع تشخیص مصلحت نظام در این مراسم اظهارداشت: خدا را شکر می‌کنم که کار متفاوتی توسط عزیزی که سابقه روزنامه‌نگاری و رسانه‌‌ای‌اش قابل اعتناست، منتشر شد. ما با هم افتخار همکاری در دهه‌های ۷۰ و ۸۰ را داشتیم و بعد هم حضور مؤثر ایشان را در رسانه ملی دیدم. آقای دلاوری فهم درستی از قدرت رسانه دارد و از این فهم، به خوبی استفاده کرده است.
وی با بیان اینکه دلاوری نه به واسطه اینکه حاشیه امن رسانه حکومتی داشته باشد، بلکه به واسطه رفتاری از جنس مردم دچار مشکل خاصی نشده، گفت: دلاوری کار خود را کرده و تأثیرگذار هم بوده است اما به نظرم قصه «درد» را باید جدی گرفت. معادل نام این کتاب، شلغم بی‌بو یا کبریت بی‌خطر است. به نظرم آن عناوین در دوره پس از انقلاب برازنده روزنامه‌نگاری ما نیست، زیرا روزنامه‌نگاری ما بلوغ خود را در رساندن پیام و مواضع به مخاطب نشان داده و قابل قیاس با پیش از انقلاب نیست. گذشته‌ای که من و آقای عباس عبدی در رسانه‌ها به یاد می‌آوریم. در آن دوران چند روزنامه بیشتر نداشتیم و شاهد تنوع و تکثری که ما پس از انقلاب تجربه کردیم، نبودیم، هرچند در دوره‌هایی پررنگ، پرحجم و دوره‌هایی کمتر بود.
عضو مجمع تشخیص مصلحت نظام با تأکید بر اینکه در دهه نخست پس از انقلاب اسلامی به دلیل حادث شدن مسائلی چون جنگ، مسائل امنیتی و ضدامنیتی، فضا جور دیگری اقتضا می‌کرد، توضیح داد: پس از انقلاب، فضا به نحو دیگری شد و تعداد روزنامه‌ها زیاد شدند. روزنامه‌نگاری اصطلاح رایجی است بر عمل رسانه، اما قصه درد و بدون درد بودن آن، تفسیربردار است، می‌توان گفت چه باید کرد تا بدون درد باشد؟ غیرمسئولانه رفتار کردن از مصادیق بی‌دردی است. بی‌خیال منافع کشور و ملت بودن می‌تواند از نمونه‌های بی‌دردی باشد. هوای خود را داشتن و منافع دیگران را نادیده گرفتن هم از این زمره است. اینکه گاهی جایی دلش برای مردم می‌سوزد و جایی نه. عده‌ای را مردم بداند و عده‌ای را نه. چیزی را موضوع بداند و مسئله‌ای را نه. این‌ها را می‌توان ذیل درد دسته‌بندی کرد.
وی با بیان اینکه این نقد به برخی رسانه‌ها وارد است، گفت: البته روزنامه‌نگار همیشه امکان انتخاب دارد، اما ابعاد قضیه هم مهم است. اتفاقی به وسعت قیام ملتی گاهی توسط رسانه‌ای نادیده گرفته می‌شود و حرکتی کوچک در جایی بزرگ می‌شود، بدون اینکه وزن‌دهی به آن صورت گیرد. اصرار هم هست که این گونه باشد. این موضوع در انتخاب گزینه صفحه یک رسانه‌ها که ویترین آن‌ها محسوب می‌شود، زیاد است.
صفارهرندی ادامه داد: در واقع در ویترین رسانه‌ها موارد زیادی از دردمند بودن اهل رسانه نسبت به بیرون و بی‌دردی نسبت به داخل دیده می‌شود. من این روزها در ایالات متحده، کشورهای اروپایی، جهان غرب و سرمایه‌داری اتفاقاتی را می‌بینم که برخی آن را تشبیه به انقلاب کردند، ولی این حرکت‌ها بی‌سابقه است. در برخی رسانه‌های ما اعتنایی به این حرکت بی‌سابقه نمی‌شود. هر چند در نُرم‌ها و ملاک‌های خبری، این حوادث دارای مرتبه بالای ارزش خبری هستند اما نسبت به انعکاسش نوعی بی‌دردی را شاهدیم.
عضو مجمع تشخیص مصلحت نظام ضمن اشاره به تفسیر کلمه درد، تأکید کرد: ممکن است، کسی بگوید روزنامه‌نگاری بدون درد و خونریزی است، اما ممکن است فردی هم بگوید این‌گونه نباید باشد، لزومی ندارد که ما رنگ تلخی و درد را به مسائل بدهیم و کام مخاطب را تلخ کنیم و نباید مردم را آزار دهیم.
وی به برداشت‌های مختلف از تعابیری چون اخلاق و عدالت اشاره کرد و گفت: تعابیر درستی مثل اخلاق و عدالت پذیرفته شده است و منطبق بر وجدان سالم بشر هستند، اما اگر عدالت‌خواهی را همراه کنیم و رنج دیگری را ناشی از بی‌اخلاقی به اسم عدالت‌خواهی که ملاک‌های انسان‌ها را لگدکوب می‌کند بیان کنیم، عدالت دارای درد و خونریزی شده و آن را مجروح کرده‌ایم. اما به مقوله‌ای می‌رسیم که در دین ما نیز بسیار به آن تأکید شده و آن عدل، اعتدال و میانه‌روی است.
صفارهرندی در پایان خاطرنشان کرد: میانه‌روی بی‌دردی نیست و اعتدال بی‌اعتنایی نیست، اما می‌بینیم شعار اعتدال در سال‌های اخیر مضحکه شده و در بسیاری از موارد به چیزی نزدیک شده که اعتدال نیست، حتی به افراد می‌گفتند نقد کنید، وقتی نقد بیان می‌شد، به آن‌ها «بی‌سواد» اطلاق می‌شد. یا می‌گفتند «برو به جهنم». این نشان می‌داد خود را تربیت نکرده‌ایم و بر طبق عدل عمل نمی‌کنیم. معنای اعتدال هم این نیست.
