تاریخ انتشار۲۱ مرداد ۱۳۹۸ ساعت ۸:۴۶
کد مطلب : 433750

اهمیت وحدت در نهج البلاغه/8| تاکید حضرت امیر(ع) بر عزّت‌سازی و عزّت‌آوری

«بنگرید که آنها چگونه بودند، هـنگامی که جـمعیتهایشان متحد و خواسته هایشان متفق و دلهایشان معتدل و دستهایشان پشتیبان هم و شمشیرهایشان در راه کمک به یکدیگر بود و دیده هایشان نافذ و اراده هایشان واحد بود. آیا آنها صاحبان اقطار زمین نشدند و آیا زمامداران جهانها نگشتند؟».
اهمیت وحدت در نهج البلاغه/8| تاکید حضرت امیر(ع) بر عزّت‌سازی و عزّت‌آوری
به گزارش حوزه اندیشه خبرگزاری تقریب، هر زمان مسلمانان در تاریخ متفق و متحد بوده اند داراى قدرت و عظمت و شوکت بوده اند و هر زمان که تفرقه و نفاق در ميان آنها افتاد شکست خورده اند .جدا شدن از توده هاى جمعيّت مسلمين، و به تعبير ديگر انزواى اجتماعى، يکى از انحرافات فکرى و اعتقادى و عقيدتى است، افراد منزوى به زودى گرفتار تخيلات خود برتر بينى مى شوند و چنين مى پندارند که موجودى برترند و مردم بايد در برابر آنها تعظيم کنند و چون چنين عکس العملى از مردم نمى بينند آتش بدبينى و سوء ظن وکينه و عداوت در دل آنها روشن شود.

نگاه امام علی(ع) به موضوع وحدت، نگاهی راهبردی و اسـاسی اسـت که از عمق عشق و علاقه ایشان به پیـامبر(ص) و تـداوم حـیات دین و امتش برمی خیزد. ایشان تداوم خط اسـلام و مـسلمانی را به عنوان یک اصل اساسی و مهم، سرلوحه فعالیتهای خویش قرار داده بود و با تـمام وجـود و تا آخرین لحظه عمر خـویش بـه هر آنـچه ایـن مـهم را تحقق می بخشد، اهتمام ویژه داشت و حـتی لحـظه ای از این مهم غفلت نورزید.

لذا خبرگزاری تقریب تلاش دارد، فرمایشات امام علی(ع) در خصوص وحدت و اهمیت آن را منتشر کند.

عـزّت آفرینی از جمله آثـاری اسـت کـه به واسطه وحدت و نگهداری از آن، نصیب جـامعه اسـلامی خواهد شد. امام علی(ع)در خطبه های خود، عامل همه خوشیها، برخورداریها، عزّت و شـرف مـلت‌های گذشته را دوری گزیدن از پراکندگی و جدایی و ملازم شـدن با الفت و وحدت مـی داند و مـردم را به یگانگی و حفظ وحدت و الفـت تـشویق می کند. 

ایشان ضمن سفارش به تفکر در احوال گذشتگان، دلیل عزّت یابی آنان را این گونه بـیان مـی کند: «فَإِذَا تَفَکرْتُمْ فِی تَفَاوُتِ حـَالَیهِمْ فـَالْزَمُوا کلَّ أَمـْرٍ لَزِمَتِ الْعِزَّةُ بـِهِ شـَأْنَهُمْ...وَ وَصَلَتِ الْکرَامَةُ عَلَیهِ حـَبْلَهُمْ مـِنَ الِاجْتِنَابِ لِلْفُرْقَةِ وَ اللُّزُومِ لِلْأُلْفَةِ وَ التَّحَاضِّ عَلَیهَا وَ التَّوَاصِی بِهَا»؛ «پس آن گاه که در زندگی گذشتگان مطالعه و انـدیشه مـی کنید، عهده دار چیزی باشید که عامل عزّت آنـان بـود...که از تفرقه و جـدایی اجـتناب کردنـد، و بر وحدت و همدلی هـمت گماشتند، و یکدیگر را به وحدت واداشته به آن سفارش کردند».عزّت حالتی در انسان است که مانع مـغلوب شـدن او در مـقابل دشـمنان مـی گردد. امام علی (ع) در این کلمات به مخاطبان خـود عـرضه مـی دارد کـه اگـر بـه دنبال عزّت، شأن و جایگاه واقعی هستید، وحدت و هم گرایی را دنبال کنید که این خود باعث می شود عزّتمندترین و قدرتمندترین افراد در روی زمین باشید.

ایشان در کلامی دیگر می فرماید: «فَانْظُرُوا کیفَ کانـُوا حَیثُ کانَتِ الْأَمْلَاءُ مُجْتَمِعَةً وَ الْأَهْوَاءُ مُؤْتَلِفَةً وَ الْقُلُوبُ مُعْتَدِلَةً وَ الْأَیدِی مُتَرَادِفَةً وَ السُّیوفُ مُتَنَاصِرَةً وَ الْبَصَائِرُ نَافِذَةً وَ الْعَزَائِمُ وَاحِدَةً أَ لَمْ یکونُوا أَرْبَاباً فِی أَقْطَارِ الْأَرَضِینَ وَ مُلُوکاً عَلَی رِقَابِ الْعَالَمِینَ»؛«بنگرید که آنها چگونه بودند، هـنگامی که جـمعیتهایشان متحد و خواسته هایشان متفق و دلهایشان معتدل و دستهایشان پشتیبان هم و شمشیرهایشان در راه کمک به یکدیگر بود و دیده هایشان نافذ و اراده هایشان واحد بود. آیا آنها صاحبان اقطار زمین نشدند و آیا زمامداران جهانها نگشتند؟».

یک جامعه وقتی زنده و پایدار مـی شود و در قـله مقتدر ترینها قرار می‌گیرد که افراد آن، همه از حیث اندیشه و فکر و عقیده و مرام با یکدیگر یگانگی و وحدت، و بر یاری و پشتیبانی یکدیگر اهتمام داشته باشند. با ایـن وجـود، خواهند توانست از منافع خود دفـاع کنـند و پایه های قدرت و پیشرفت خود را تثبیت نمایند.

شاید بتوان گفت: با الهام از همین روایات و نمود عملی آن در صحنه عمل بود که امام خمینی(ره) در وصـف چـرایی پیروزی انقلاب اسلامی و عـزّت یابی مـلت مسلمان ایران بیان می دارد: «با آنکه بی ساز و برگ بودیم و ملت ما در دستش از تفنگ و آلات جنگی چیزی نبود، به واسطه قدرت ایمان و وحدت کلمه بر قوای طاغوتی غلبه کردیم».

بنابراین عزّت‌سازی و عزّت‌آوری یـکی دیـگر از نکاتی است که امام علی(ع) برای تبیین و تشریح جایگاه وحدت، بر آن تأکید کرده است. نکته مهمی که در این میان باید به آن توجه داشت، این است که انسان فطرتاً عزّت طلب و کـرامت خواه اسـت و منشأ و اسـاس تمام عزّتها خداوند عزّت آفرین است و دیگران سراپا فقر و ذلت هستند و هر عزّت خواهیِ غیر از خدا ذلت استو به هلاکت مـی انجامد.

 بر این اساس، هرکس به دنبال عزّت یابی حقیقی و رهایی از ذلت است، باید آن را از خـداوند طـلب نـماید؛ آنچه عزّت دهی الهی را به دنبال دارد، اطاعت و پیروی از دستورات او است.

با این وصف، باید گفت: وحدتی عزّت حقیقی و واقـعی را بـه دنبال خواهد داشت که بر مدار طاعت الهی شکل گیرد، بنابراین تأکید آیـات و روایـات مـبنی بر اعتصام حول تعالیم الهی ناظر به همین موضوع است. امام خمینی(ره) نیز در این بـاره می گوید: «هر اجتماعی مطلوب نیست، واعتصموا بحبل الله مطلوب است».

انتهای پیام/
https://taghribnews.com/vdcjitexyuqetaz.fsfu.html
نام شما
آدرس ايميل شما
کد امنيتی