به گزارش خبرنگار حوزه اندیشه
خبرگزاری تقریب، ضرورت وحدت و پرهيز از اختلافات براي اعتلاي امتها، بر هيچ کس پوشیده نیست.
سعادت و شقاوت ملتها در گرو وحدت يا تفرقه آنان است و همواره در طول تاريخ آن ملتي به سعادتمندی رسیده که با هم برادر بودهاند و هرگاه در مسیر تفرقه حرکت کرده به همان اندازه از سعادت فاصله گرفته اند.
نگاهی اجمالی به شرایط کلی جهان اسلام و مسلمانان نشاندهنده عزم راسخ و جدی دشمنان برای ایجاد اختلاف و تفرقه است و در این مسیر درصدد مهیا کردن رخنه و فرصت هستند.
در همین راستا
خبرگزاری تقریب به مناسبت دهه کرامت، نگاهی به مصادیق تقریب مذاهب در سیره امام رضا(ع) به عنوان الگویی بی بدیل برای جامعه بشری پرداخته است که مشروح آن در ادامه میآید:
* محوریت قرآن
به طور جدی به اجرای مبانی نورانی قرآن کریم اهتمام داشته پای بندی به این امر از پایه های اصلی سیره ایشان بوده است. این مسئله، حقیقتی انکارناپذیر است که تمامی مسلمانان در قالب اقوام و دستههای متفاوت کلامی و فقهی و نحل های متنوع فکری و عملی، در پذیرش قرآن به عنوان مهمترین منبع و محور وحدت اسلامی و ضرورت پیروی از داوری و دستورهای آن اشتراک نظر دارند؛ از این لحاظ امام رضا(ع) همواره مسلمانان را به محوریت و فصل الخطاب بودن این کتاب کریم را به دلایل ذیل مطرح کردهاند: در بینش و منش امام رضا(ع) پذیرش محوریت قرآن به لحاظ جامعیت و وضوح مفاهیم و تعالیم موجود در آن است چرا که رفع بسیاری از اختلافات فکری، تنش های تفرقه انگیز و فتنه های سیاسی و اجتماعی با مراجعه به قرآن کریم قابل حل است.
همچنین امام رضا(ع) شالوده بهترین زندگی اجتماعی و اخلاقی را در رعایت اتحاد و انسجام دانسته اند. امام رضا (ع) در این زمینه فرمودند: «قرآن رشته ناگسستنی و ایمان استوار خدا است و راهی بس نزدیک به او که به سوی بهشت رهنمون سازد و از آتش رهایی بخشد».
در مطالعه سیره رضوی به این مطلب برمی خوریم که اباصلت از حضرت رضا(ع) پرسید: نظر شما درباره قرآن چیست؟ امام فرمودند: « کلام الله لاتتجاوزوه ولا تطلبوا الهدی فی غیره فتضلوا» قرآن کلام خدا است و آنچه او گفته است فراتر نروید و هدایت را در غیر او نجویید که گمراه میشوید
این سخن امام رضا(ع) روشن میکند که هدایت و راه سعادت در تمسّک به آموزه ها و داده های قرآن است و پیشی گرفتن و عقب ماندن، گمراهی است.
*نفی قومیت گرایی
یکی از راهکارهای اسلام برای تحقق تقریب مذاهب و وحدت در جامعه مسلمین، یکی شدن آحاد مسلمانان و ایجاد حس برادری و نفی نژاد پرستی و تبعیض ناروا بین افراد جامعه بوده است؛ زیرا همانگونه که در منابع تاریخی موجود است نژاد پرستی و تفاخر به قومیت و آبا و اجداد به وفور در میان سران عرب وجود داشته و باظهور اسلام و نزول قرآن برنبی اکرم (ص) در مبارزه با این تفکر پلید، پایههای این اندیشه متزلزل شد چنانکه در قرآن میخوانیم «ای مردم ما شما را از مرد و زن آفریدیم و شما را به صورت گروه و قبیله قرار دادیم تا یکدیگر را بشناسید، همانا گرامی ترین شما نزد خداوند باتقواترین شماست (الحجرات)».
انتهای پیام/