به گزارش حوزه اندیشه
خبرگزاری تقریب، پیشینه مذهبی و اعتقادی مردم غزه به صورت مشروح در زیر آمده است:
*مذهب واقعی مردم غزّه
بیشتر مردم «فلسطین»، پیرو مذهب شافعی هستند و اتفاقاً، ابوعبدالله محمد ابن ادریس شافعی، رهبر این فرقه، متولد «غزه» بوده است. شاید همین مسئله در علاقه مندی مردم «فلسطین» به مذهب شافعی تأثیرگذار بوده است. روشن است که پیروان مذهب شافعی در میان اهل سنت بسیار علاقه مند به اهل بیت (علیهم السلام) می باشند؛ می توانید برای مشاهده اسناد موجود در این باره به کتاب «الموسوعة المسیرة فی الادیان و المذاهب المعاصرة»، نشر «الندوة العالمیة»، چاپ «عربستان سعودی» مراجعه کنید.
*گرایش به اهل بیت (علیهم السلام) در کلام رهبران فلسطینی
شهید نضال فرحات، از فرماندهان نظامی حماس و سازنده موشک های «قسّام» است که باعث ایجاد رعب و وحشت در قلب اسرائیلی ها شده است؛ در ضمن وصیت نامه پرشور خود می نویسد:
«... هذا الزّمان زمان المهدی، فأنا اُبایعه من الآن متی ظهر...؛ این زمان، زمان مهدی است؛ من از هم اکنون تا زمان ظهورش با او بیعت می کنم...». (وصیت نامه شهید محمد نضال فرحات بند ۱۰)
شهید فتحی شقاقی، رهبر جهاد اسلامی «فلسطین» نیز می نویسد:
سرور جوانان اهل بهشت، حسین بن علی بن ابی طالب (علیهم السلام) در سپیده دم یک روز تاریخی، در صحرای کربلا، صحنه های درخشانی را به نمایش گذاشت که در حافظه تاریخ جاودانه مانده است و هرگز از یادها فراموش نخواهد شد.
او با شهادت در راه حق و دادگری، نماد انسانیّت را به تمام معنا تجلی بخشید... در ادامه راه سرور شهیدان اهل بهشت، یکی از مردان حسینی تبار به نام «عزّالدین قسّام» در برابر تجاوزگران صلیبی، در برابر چهره زشت و نفرت آور استعمارگران انگلیسی و صهیونیسم وابسته به او ایستاد و مقاومت کرد و حسینی وار در کوهستان های فلسطین به شهادت رسید و به کالبد نیمه جان ملتمان روح تازه دمید و آتش خشم مقدسی افروخت... .
* سیدالشّهداء (علیه السلام) در شعر معاصر فلسطین
برخلاف شایعاتی که منتشر شده است، شاعران بسیاری در «فلسطین»، مبارزه خود را با اسرائیل با حادثه «کربلا» مقایسه کرده و سرور و سالار شهیدان، اباعبدالله الحسین (علیه السلام) را الگوی خود معرفی می کنند. برای نمونه، شعری از متوکّل طه را با هم مرور می کنیم:
اُبشّرکم بالبلد
و لا ایّ شیءٍ بهذا البلد
سوی القتل سیّده و القود
و انّ الذی سوف یبقی
سیقتله ذله و الکمد
یقول: لماذا دماء الشّوارع تسطع للآخرین
و کلّ قتیلٍ هنا کربلاء تنوح
و عنوان رعب
و اصل الکبد؛
بشارت می دهم شما را به سرزمین
به هیچ چیز از این سرزمین
جز قتل آزادگان و بردگانش
و آنکه زنده می ماند
ذلت و غصّه می کشد او را
می گوید: چرا خون خیابان ها در همه جا پراکنده است
و هر کشته ای در اینجا، کربلایی نوحه خوان است
در حالی که نماد ترس دشمن
و حقیقت مصیبت برای اوست.
اسماعیل هنیه، نخست وزیر دولت قانونی «فلسطین»، در پیامی به ملت «ایران» در روز «قدس» سال 1387 ه.ش. چنین بیان کرد:
هنوز دعای خمینی کبیر که از خداوند منّان مسئلت می کردند توفیق سفر به قدس شریف و اقامه نماز در آن را پیدا کنند، در گوشمان طنین انداز است. فرصت را مغتنم شمرده، از خدای بزرگ می خواهیم که با فراهم آوردن این فرصت برای رهبر معظم انقلاب اسلامی، رئیس جمهور، رئیس مجلس و دیگر مسئولان جمهوری اسلامی ایران برای اقامه نماز در قدس آزاد شده و رها از لوث دشمن اسرائیلی، این آرزوی قلبی حضرت امام (ره) را تحقق بخشد.
خالد مشعل، رئیس دفتر سیاسی حماس، با بیان اینکه ملت «فلسطین»، به همه کسانی که در کنار آنها ایستاده اند، وفادار می مانند، گفت:به هیچ وجه به دروغ ها و شایعاتی که پراکنده می شود، توجه نکنید؛ زیرا ما برادران شما و شما برادران ما هستید.
وی همچنین از مقام معظم رهبری،رئیس جمهور، دانشجویان و همه آحاد ملت «ایران» تشکر و قدردانی کرد و گفت:به شما وعده می دهم که بعد از پیروزی، در قدس و در کنار یکدیگر خواهیم بود و آن روز نزدیک است. «سخنرانی خالد مشعل در دانشگاه تهران، 1387/11/14 (به نقل از خبرگزاری فارس)».
رهبر انقلاب
ببینید، در قضیهی حمایت از فلسطین - این یک مثالی است میخواهم بزنم - هیچ کشور و هیچ دولتی به گرد جمهوری اسلامی نرسید. این را همهی دنیا تصدیق کردند. جوری شد که بعضی از کشورهای عربی از ناراحتی دادشان بلند شد، گفتند ایران دارد برای مقاصد خود اینجا تلاش میکند! البته فلسطینیها به این حرف اعتنائی نکردند. از جمله در قضیهی غزه - در این جنگ بیست و دو روزهی چند ماه قبل - جمهوری اسلامی در همه سطوحش؛ از رهبری و ریاست جمهوری و مسئولین گوناگون و مردم و تظاهرات و پول و کمک و سپاه و غیره، همه در خدمت برادران فلسطینیِ مظلوم و مسلمان قرار گرفتند.
در بحبوحه این حرفها، یک وقت دیدیم که ویروسی دارد تکثیر مثل میکند؛ دائم میروند پیش بعضی از بزرگان، بعضی از علماء، بعضی از محترمین، که آقا! شما دارید به کی کمک میکنید؛ اهل غزه ناصبیاند! ناصبی یعنی دشمن اهلبیت. یک عده هم باور کردند! دیدیم پیغام و پسغام که آقا، میگویند اینها ناصبیاند. گفتیم پناه بر خدا، لعنت خدا بر شیطان رجیمِ خبیث. در غزه مسجد الامام امیرالمؤمنین علیبنابیطالب هست، مسجد الامام الحسین هست، چطور اینها ناصبیاند؟! بله، سنیاند؛ اما ناصبی؟! اینجور حرف زدند، اینجور اقدام کردند، اینجور کار کردند.
نقطهی مقابلش هم هست: یک عده بلند شوند بروند قم، لابلای کتابهای شیعه را نگاه کنند، ببینند کجا اهانت به مقدسات اهل سنت است، از او عکس بگیرند، بیایند تو محافل سنی پخش کنند، ببینید آقا! این کتابهای شیعه است. یا یک گویندهی نادان، غافل یا مغرضی روی منبر نسبت به مقدسات اهل سنت حرف مهمل و بدی بزند؛ این را نوار کنند، سی دی کنند، بروند اینجا آنجا پخش کنند، بگویند ببینید آقا! این شیعه است. این را به او بدبین کنند، او را به این بدبین کنند. این معنایش چیست؟ «و تذهب ریحکم» یعنی چه؟ یعنی همین دیگر.
وقتی اختلاف پیدا شد، وقتی تفرقه پیدا شد، وقتی نسبت به هم سوءظن وجود داشت، وقتی یکدیگر را خائن دانستیم، طبیعی است که با هم همکاری نخواهیم کرد. همکاری هم اگر بکنیم، با هم صمیمی نخواهیم بود. این همان چیزی است که آن دشمن دنبال اوست. هم عالم شیعه، هم عالم سنی، باید این را بفهمند؛ این را درک کنند. بدیهی است دو تا مذهب در برخی از اصول، در برخی از فروع با هم اختلاف دارند؛ البته در بسیاری هم با هم اتحاد دارند. اما اختلاف به معنای دشمنی نیست. فتاوای فقهای شیعه در مواردی صد و هشتاد درجه با هم اختلاف دارد.
فتاوای ائمهی اهل سنت در مواردی بسیار با همدیگر اختلاف دارد؛ اما لزومی ندارد وقتی اختلاف دارد، انسان به همدیگر بدگوئی کنند و فحش بدهند. خیلی خوب، او مذهبش این است، آن هم مذهبش این است... بله، اهل سنت همین است. یعنی هیچکس نباید خیال کند که اهلبیت پیغمبر مخصوص و متعلق به شیعهاند؛ نه، مال همهی دنیای اسلامند. چه کسی است که فاطمهی زهرا (سلام اللَّه علیها) را قبول نداشته باشد؟ چه کسی است که حسنین (علیهماالسّلام) سیّدا شباب اهل الجنّة را قبول نداشته باشد؟ چه کسی است که ائمهی بزرگوار شیعه را قبول نداشته باشد؟ حالا یکی او را امام و واجبالاطاعه و مفروضالطاعه میداند، یکی نمیداند؛ اما قبولشان دارند. اینها حقایقی است، باید اینها را فهمید، باید اینها را نهادینه کرد.
بعضی البته این را نمیفهمند، متحرک به تحریک دشمن میشوند. در حالی که خیال میکنند که کار درست را انجام میدهند. «قل هل ننبّئکم بالاخسرین اعمالا. الّذین ضلّ سعیهم فی الحیاة الدّنیا و هم یحسبون انّهم یحسنون صنعا»؛ خیال میکنند کار خوب میکنند، غافل از اینکه دارند برای دشمن کار میکنند. این خصوصیتِ زمان ماست.«بیانات در دیدار روحانیون و طلاب تشیع و تسنن کردستان ۱۳۸۸/۰۲/۲۳»
انتهای پیام/