توضیحات بنیامین درباره تولد فرزندانش در ایران و آمریکا
بنیامین بهادری نوشت: تو بيمارستان فرمانيه پرستارها به شوخى مى گفتند چرا بين دو برادر تبعيض قائل شدين و مثلاً بعدها كه اين كوچولو بزرگ شد نگه كه چرا منو تو آمريكا به دنيا نياوردين؟ جوابم كوتاه بود: «همه ما بايد كارى كنيم وقتى اين دو تا بزرگ شدند، بن سان اعتراض كنه كه چرا منو تو ايران به دنيا نياوردين!».
اشتراک گذاری :
به گزارش حوزه سایر رسانه ی خبرگزاری تقریب، پس از انتشار لیستی از بازیگران و خوانندگانی که فرزندانشان را در خارج از دنیا به دنیا آوردند، موجی از واکنش‌ها در فضای مجازی به راه افتاد. برخی به این افراد انتقاد کردند که شماکه دم از ایرانی بودن و ایران‌دوستی می زنید چرا فرزندانتان را در ایران به دنیا نمی‌آورید؟ برخی دیگر هم این اتفاق را حق شخصی هر کسی دانستند که فرزندش را در کجا به دنیا بیاورد.
یکی از این افراد این لیست، بنیامین بهادری خواننده کشورمان بود که دومین فرزندش را در آمریکا به دنیا آورده بود اما وی به تازگی صاحب فرزند دیگری شده که در ایران به دنیا آمده است.
بنیامین بهادری در اینستاگرامش درباره علت تولد فرزندانش در ایران و آمریکا توضیحاتی را ارائه کرده و معتقد است.
خانواده چهارنفره ى ما پنج نفره شد.. مسافر کوچولومون در یکى از بیمارستان هاى تهران و توسط یکى از بهترین پزشکان ایرانى و گروه حرفه ایشون به دنیا اومد.
سفر قبلى که رفتیم بودیم امریکا (2017)، قرار بود فقط براى چند هفته اونجا پیش پدر، مادر و خواهر و دوستاى قدیمى شایلى باشیم تا حال و هواش عوض شه. همون روزهاى اول متوجه شدیم که ایشون بارداره.. به ذهنم هم نمى رسید که بمونیم اونجا و قلباً هم نمى خواستم که یک سال بمونیم ولى با توجه به اینکه شایلى بیشتر زندگیشو تو امریکا گذرونده بود و اساساً براى هر مادرى راحت تره که پیش خانواده خودش و در محیطى که احساس راحتى بیشترى مى کنه بچه اش رو به دنیا بیاره، خودم رو مُجاب کردم که بن سان در امریکا به دنیا بیاد.
بعدها که جزئیات ماجرا رو بشه خواهیم فهمید که اقامت و شناسنامه و این حرفا پشیزى واسه من ارزش نداشته و نداره.
دخترى براى اولین بار مى خواد مادر بشه، احساس اینکه پیش خانواده اش باشه، احساس اینکه پزشکى اون کشور براش قابل اعتمادتره ، و درست یا غلط از بیمارستان هاى ایران مى ترسه ... این ها دلایل من براى موندن تو امریکا و به دنیا اومدن اولین پسرم در اون کشور بود.
از نوروز نود و هفت وقتى فهمیدیم که دوباره مسافرى خواهیم داشت تماااااام تلاشم رو کردم تا این بار همه و مهم تر از همه شایلى رو راضى کنم که این کوچولو رو تو ایران به دنیا بیاریم.
خیلى رو این پروژه کار کردم و وقت گذاشتم تا قلباً رضایت داد براى موندن در ایران و تجربه ى زایمان در کشور خودمون. (توضیحش زیاد جالب نیست؛ ولى براى خانواده ى ما و با توجه به شرایط و امکاناتى که در امریکا داریم، کل مخارج این پروسه در اونجا کمتر از اینجاست حتى با همین دلار چاق)
امروز تو بیمارستان فرمانیه پرستارها به شوخى مى گفتند که چرا بین دو برادر تبعیض قائل شدین و مثلاً بعدها که این کوچولو بزرگ شد نگه که چرا منو تو امریکا به دنیا نیاوردین؟؟ جوابم کوتاه بود: "همه ما باید کارى کنیم وقتى این دو تا بزرگ شدند، بن سان اعتراض کنه که چرا منو تو ایران به دنیا نیاوردین!"
این شدنیه که حس خودباورى اون قدر در ما شکوفا بشه تا هر کدوممون در هر جایگاهى که هستیم بهترین خودمون باشیم و هر کدوم اول از خودمون شروع کنیم و جامعه و شهر و کشور خودمون رو طورى بسازیم که داشتن یا نداشتن شناسنامه خارجى موضوع پیش پا اُفتاده اى بشه.
