کتاب «ساز نی در کربلاست» نگاهی به هزار سال شعر عاشورایی است که از سوی انتشارات «اطلاعات» روانه بازار نشر شده است.
اشتراک گذاری :
به گزارش خبرگزاری تقریب، کتاب «ساز نی در کربلاست» نگاهی بر هزار سال شعر عاشورایی فارسی از شاعران ایران است که رحیم زریان آن را تدوین کرده و انتشارات «اطلاعات» آن را با شمارگان ۱۰۵۰ نسخه و با بهای ۲۲ هزار تومان روانه بازار کتاب کرده است.
نویسنده این اثر را در دو فصل فراهم آورده؛ فصل اول اشعار ۱۴ شاعر نامدار ایران است که در طی هزار سال گذشته توانستند حرمت شعر عاشورایی را پاس بدارند و فصل دوم نیز اشعار ۵۸ شاعر نام‌آشنای معاصر است که بخش اعظم این مجموعه شعر را به خود اختصاص داده است.
در فصل نخست به سروده‌های شاعرانی چون حکیم سنایی، عطار نیشابوری، مولانا، محتشم کاشانی، صائب تبریزی، بیدل دهلوی، سروش اصفهانی و عمان سامانی پرداخته شده و در فصل دوم نیز شعرهای عاشورایی محمد اقبال لاهوری، ملک الشعرای بهار، خسرو احتشامی، زکریا اخلاقی، صابر امامی، قیصر امین‌پور، اسماعیل امینی، سعید بیابانکی و ... را بررسی کرده است.
در بخشی از مقدمه کتاب که به قلم سید ضیاءالدین شفیعی به نگارش درآمده، می‌خوانیم؛ سوگ در شعر فارسی مصادیقی دارد که از این میان سوگواری بر قهرمانان بسیار ممتاز و متمایز است و از جمله مهم‌ترین آنها سوگ‌سروده‌هایی است که در اطراف ماجرای کربلا و شهادت اصحاب امام حسین(ع) سروده شده است، اما با این حال این انعکاس همواره متناسب با متغیرهای متعدد درونی و بیرونی، «عمق و بعد» متفاوتی داشته و در صورت و جوهر شعرها به اشکال متنوعی ظهور و بروز یافته است.
به نظر می‌آید شعر عاشورایی و سوگواره در دهه‌های اخیر به ویژه آن دسته که به تنبه و هشدار و زنهار مخاطبان چشم داشته‌اند و آنها را به پرهیز از فراهم کردن زمینه‌های تکرار ستم، فراخوانده‌اند، از اقبال و استقبال و اثرمندی بیشتری بهره‌مند بوده‌اند.
در حوزه متن، پیام و غرض، شعر عاشورایی جاندار و امروز، دیگر نه وظیفه‌ای برای توصیف ماجرای عاشورا دارد و نه بیمی که منجر به کنایی‌سرایی شود. تنها دو گروه از شاعران در سال‌های اخیر به خلق شعر عاشورایی پرداخته‌اند، نخست آنها که هنوز به گریاندن مخاطبان خود سرگرم‌اند و گروه کوچک که مخاطبان را به وقوع دوباره عاشورا و فجایع پس از آن زنهار می‌دهند.
این گروه آخر، مخاطبان را به قیاس شاعرانه میان عوامل و مجریان حادثه کربلا دعوت می‌کنند و از آنها می‌خواهند تا سوگی دیگر در نرسیده، چشم جان و دلشان را باز کنند. باشد که چشم‌های ما گریستن را وابگذارند و به مدد این شاعران زنهارگوی عاشورایی اندکی به نگریستن متعهد شوند.
