حضرت امام « ابوالاعلی مودودی» را افتخار امت اسلام می‌دانست/نزدیکی مواضع مودودی و قانون اساسی جمهوری اسلامی
اختصاصی
ابوالاعلی مودودی عقیده داشت: مذاهب مختلف اسلامی حق دارند بر اساس قانون احوالات شخصی آن مذهب، اجرای فقه خود را مطالبه کنند و دولت اسلامی باید به این مطالبه پاسخگو باشد.
اشتراک گذاری :
در ادامه سلسله یادداشتهای آیت الله اراکی برای خبرگزاری تقریب، یادداشت اختصاصی دبیرکل مجمع تقریب به مناسبت سالروز وفات ابو الاعلی مودودی تقدیم حضور مخاطبین ارجمند می شود:
در سپتامبر 1979 میلادی یعنی 39 سال پیش، عالم بزرگ شبه قاره هند و بلکه می توان گفت عالم کل جهان اسلام، وفات یافت. ابوالاعلی مودودی در عصر خود به خاطر ارائه رویکرد بازگرداندن عزت و اقتدار مسلمانان در عرصه جهانی، مشهور بود.
یکی از شاخص ترین ویژگی های مکتب مودودی این بود که از مذهب گرایی رویگردان بود و همچنین روابط بسیار خوبی با علمای شیعه در ایران داشت.
در زمان رحلت این عالم بزرگوار، حضرت امام خمینی (ره) با عباراتی از ایشان یاد کردند که نشان از میزان شناخت حضرت امام (ره) از جایگاه این شخصیت داشت. در پیام تسلیت امام خمینی (ره) آمده بود: «ایشان عالمی برجسته و اندیشمندی بود که امت اسلامی به او افتخار می کرد ... او خدمات بسیار بزرگی در راستای اهداف اسلام و مسلمانان در سراسر نقاط جهان ارائه داد و تنها یک رهبر بزرگ دینی برای مسلمانان پاکستان نبود، بلکه رهبر دینی سراسر جهان اسلام بود... وفات ایشان ضربه بزرگی به جهان اسلام وارد کرد که امکان جبران آن وجود ندارد ...».
در زمان این عالم بزرگوار، سر و صدایی در خصوص تصویب قانون اساسی اسلامی برپا شد با این مضمون که قانون اساسی اسلامی بر اساس کدامیک از مذاهب مسلمانان خواهد بود؟! المودودی پاسخ داد: «مذاهب مختلف اسلامی حق دارند بر اساس قانون احوالات شخصی آن مذهب، اجرای فقه خود را مطالبه کنند و دولت اسلامی باید به این مطالبه پاسخگو باشد. اما قانون عمومی نباید اینگونه باشد مگر اینکه آن قانون بر اساس مذهب اکثریت آن کشور نوشته شده باشد.»
این همان موضع قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران است که در ماده دوازدهم قانون اساسی در دو سطح آمده است: اول - سطح عمومی: که مذهب امامیه(مذهب اکثریت مردم ایران) مذهب قابل پیروی در اندک مسائل اختلافی مرتبط با رفتارهای عمومی است که لازم است به صورت یکسان درآید.
دوم - سطح محلی: که به اهل سنت اجازه داده شده است تا در محل سکونت خود حق وضع مقررات عمومی بر اساس مذهب خود و در حدود اختیارات شورای محلی را داشته باشند.
شاید موضع این عالم بزرگ اهل سنت و رهبر جریان سلفی، پاسخی قاطع به کسانی باشد که قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران را با استناد به ماده دوازدهم این قانون به مذهب گرایی متهم می کنند!!
این شخصیت بزرگوار مواضع بسیاری مطابق با مواضع قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران داشت که در اینجا فقط یکی از مواضع ایشان در خصوص رهبری در کشور اسلامی را ذکر می کنیم:
مودودی در کتاب "تجدید الدین و احیائه" بیان می کند که رهبر کشور اسلامی باید شروطی داشته باشد: 1- تشخیص صحیح بیماریهای جامعه ای که در آن زندگی می کند 2- اصلاح این بیماری ها با برطرف کردن جایگاه های فساد 3- خودآزمایی و تعیین حد و مرز کار و اندازه گیری میزان قدرت و توانایی خود 4- تلاش برای ایجاد انقلاب فکری و عقیدتی 5- تلاش برای اصلاحات علمی 6- اجتهاد در دین 7- مبارزه و دفاع 8- احیای نظام اسلامی 9- تلاش برای ایجاد انقلاب جهانی.
مودودی سپس می گوید: «اما عقل و طبیعت و حالات انسان اقتضا می کند که چنین رهبری -چه در این زمان یا پس از گذشت هزاران سال- ظهور کند تا دین را از تمام لحاظ بازیابی نماید؛ این رهبر، همان شخصی است که به امام مهدی(عج) مشهور است و در حدیث پیامبر (ص) نیز بشارت های روشنی مبنی بر ظهور ایشان آمده است.»
شروطی که مودودی برای رهبر قرار داده است، بسیار نزدیک به شروطی است که امام خمینی (ره) در کتاب حکومت اسلامی برای ولی فقیه بیان کرده است. همچنین مانند ویژگی هایی است که شهید محمد باقر صدر، برای مرجع تقلید در کتاب "خلافت انسان و شهادت انبیاء" ذکر کرده است.
ملاحظه می شود که این درک آگاهانه از آینده اسلام و ظهور مصلح بزرگ جهانی که در وجود حضرت مهدی (عج) مجسم می شود، در ماده پنجم قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران و پس از مشخص کردن ویژگی های ولی امری که شایستگی عهده دار شدن امور مسلمانان را دارد، انعکاس یافته است.
مودودی، به این ترتیب پاسخی قاطعانه به کسانی داده است که گمان می کنند آنچه در قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران آمده است، از جمله ولایت فقیه و حضرت مهدی منتظر(عج)، یک گرایش مذهبی است.
از خداوند متعال برای کسانی که اصرار دارند قانون اساسی ایران، یک قانون مذهب گرا است، هدایت و بصیرت خواهانیم و امیدواریم این افراد به آن درک برسند که قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران یک اقدام اسلامی مهم و یک سند بزرگ تاریخی در تاریخ اسلام و مسلمانان است.
